Salony Madame to wyłącznie oryginalne modele sukien ślubnych pochodzących od najlepszych projektantów , wykonane z najwyższej jakości tkanin i dodatków . dowiedz się więcej UBIERAMY W PIĘKNO

Moment odbioru sukni ślubnej z salonu to dla wielu Panien Młodych długowyczekiwana chwila i zwieńczenie wielu miesięcy pracy nad ślubną stylizacją. To także wzruszający moment, który świadczy o tym, że do ślubu pozostało już niewiele czasu, a salonowe spotkania zaczynają przechodzić do tym wpisie poznasz najważniejsze zasady dotyczące przechowywania sukni ślubnej po odbiorze. Dowiesz się także, jak przygotować się na ten dzień oraz o czym nie możesz zapomnieć. Ostatnia wizyta w salonie Ostatnie spotkanie w salonie przypada zazwyczaj na 2-3 tygodnie przed planowaną datą ślubu. Ważne, aby przebiegało ono w spokojnej atmosferze i abyś zarezerwowała sobie około pół godziny, by po raz ostatni przymierzyć suknię w towarzystwie krawcowej. Na to spotkanie koniecznie zabierz ze sobą obuwie ślubne, aby sprawdzić czy długość sukni jest dlaciebie odpowiednia. Swobodnie przejdź się po salonie i zobacz, czy poruszanie się nie sprawia Ci problemu oraz czy przy chodzeniu nie następujesz na suknię. Zwróć uwagę na tren. Poproś krawcową, aby raz jeszcze pokazała Ci sposób jego podpinania. Sprawdź także, czy podpięcie jest stabilne oraz czy czujesz się w nim komfortowo. Kilka minut spędzonych w sukni powinno dać ci także wrażenie ogólnej wygody. Ramiączka nie powinny cię obcierać, a gorset powinien stabilnie trzymać się na wysokości uwaga od nas – ponieważ w dniu ślubu najbardziej pomocną osobą będzie Twoja świadkowa, to właśnie ona powinna towarzyszyć ci podczas odbioru sukni. Rozemocjonowana mama lub siostra mogą w tym wyjątkowym dniu zajmować się gośćmi, a z nadmiaru emocji zwyczajnie mogą pominąć pewne ważne elementy. Podczas ostatniej wizyty w salonie krawcowa zawsze podpowiada, w jaki sposób należy ułożyć suknię, jak się w niej poruszać, jak wyeksponować tren, a następnie, jak go podpiąć,jak dopiąć dodatkowe ramiączka czy rękawki oraz jak poradzić sobie z welonem. Zadbaj o transport Kiedy już sprawdziłaś wszystkie wyżej wymienione elementy w sukni i jesteś gotowa do odbioru pamiętaj o zapewnieniu jej odpowiedniego transportu. Odbierając suknię w naszym salonie otrzymujesz ją od nas wyprasowaną i gotową do założenia dlatego ważne jest, abysuknia nie pogniotła się podczas aby przewodzić ją na tylnych siedzeniach samochodu. Wieszak można zawiesić za rączkę nad siedzeniem pasażera z tyłu tak, aby cała spódnica miała sporo miejsca na samochodowych siedzeniach. Odpowiednie zabezpieczenie sukni sprawi, że nie będziesz jejjuż musiała prasować, a wiele tkanin zwyczajnie nie nadaje się do samodzielnego prasowania w domu i wymaga specjalistycznego sprzętu. Przechowywanie sukni w domu Kiedy suknia została już bezpiecznie dowieziona przez ciebie do domu zadbaj o odpowiednie warunki jej przechowywania. Wszystkie suknie klientkom salonu Cloo wydawane są w specjalnych, przepuszczających powietrze, nieprzezroczystych pokrowcach. To najbezpieczniejszy sposób na przechowanie Twojej wymarzonej sukni. Nasze krawcowe podczas odbioru sukni zwracają jednak uwagę na tren. Jeśli twoja suknia posiada ten wyjątkowy element, warto czasami otworzyć lekko pokrowiec i wyciągnąć tren na wierzch, okrywając dodatkowo materiałem, aby tren się nie jednak zdecydowałaś się na prostą suknię bez przedłużenia z tyłu, nie masz się o co martwić. Pozostaw suknię w pokrowcu i spokojnie czekaj na dzień ślubu. Ważna rada – jeśli w salonie podczas odbioru sukni wszystko się zgadzało, a świadkowa została dobrze przygotowana i przeszkolona do tego jak pomóc ci przy zakładaniu sukni nie ma konieczności ponownego, kilkukrotnego mierzenia jej w domu. Kolejna istotna kwestia dotyczy tego, że suknia powinna wisieć na wieszaku, nie może być przechowywana na leżąco, aby się nie pogniotła i nie odkształciła. Wisząc na wieszaku naspecjalnie przygotowanych do tego tasiemkach masz pewność, że w dniu ślubu założysz ją w nienagannym stanie. A po ślubie… Kiedy już ślub, wesele oraz plenerowa sesja za tobą pamiętaj o czyszczeniu sukni. Od specjalistek ze współpracującej z salonem pralni wiemy, że przy zabrudzeniach sukni najważniejsze jest, by nie zwlekać z jej czyszczeniem. Im dłużej suknia będzie wisiała brudna, tym ciężej będzie ją weselne tańce i zabawa nieco sfatygowały twoją piękną suknię, pamiętaj, że nadal możesz liczyć na dobre wróżki, czyli krawcowe w salonie Cloo. Po zakończeniu sezonu ślubnego, czyli od listopada do lutego możemy zająć się renowacją Twojej sukni ślubnej. Umów się na spotkanie, przynieś do nas swoją suknię, a my po obejrzeniu jej stanu wycenimy zakres prac, które konieczne są do wykonania. Warunek jest tylko jeden – suknia musi być wyczyszczona. Jak mogłaś się przekonać w tym wpisie, moment odbioru sukni ślubnej z salonu, a następniejej przechowywanie to istotny element, do którego również należy się przygotować. Mamynadzieję, że ten krótki tekst będzie odpowiedzią na nurtujące was kwestie i dzięki temubędziesz się czuła pewnie odbierając i przechowując swoją najpiękniejszą suknię ślubną.

Salon Ślubny Manhattan pomaga swoim klientkom w doborze gustownych, pełnych elegancji, a także komfortowych kreacji ślubnych. Oferujemy duży wybór różnorodnych modeli oraz niezliczone bogactwo dodatków, dzięki czemu każda z przyszłych Panien Młodych ma szansę opuścić nasz salon w pełni usatysfakcjonowana.

^{Przed Wami pierwsza wizyta w salonie sukien ślubnych? Wybór sukni ślubnej to duże wyzwanie dla każdej Panny Młodej. Modeli dostępnych na rynku ślubnym jest mnóstwo, salonów wiele, a i przedział cenowy bardzo zróżnicowany. Zastanwiacie się, o co pytać w salonie sukien ślubnych, czy trzeba umawiać się na wizytę, czy można robić zdjęcia i ile czeka się na suknię ślubną? Dzisiaj przychodzę do Was z opowieścią jak wyglądała moja pierwsza wizyta w salonie sukien ślubnych. Chcecie wiedzieć na co zwrócić uwagę? Jak przygotować się do wizyty? A może macie różne obawy? Chciałabym, żebyście czytając moją relację wiedziały czego się spodziewać i żebyście wybrały się na poszukiwania z uśmiechem. 🙂 Jaką suknię ślubną wybrać? Kiedy rozpoczynamy przygotowania do ślubu, spraw do załatwienia jest naprawdę dużo. Wśród nich przychodzi też czas na wybór sukni ślubnej. I tutaj mamy różne opcje do wyboru. Możemy zdecydować się na suknię używaną, które są wystawiane przez byłe panny młode na wielu stronach, takich jak a czasem nawet są oferowane przez wybrane salony (odkupują je one i sprzedają). Inną opcją jest uszycie sukni od postaw u krawcowej. Powiem Wam, że na początku nawet chciałam zdecydować się właśnie na taką opcję, bo bałam się, że nie będę mogła znaleźć sukni dla siebie, w której dobrze wyglądam. Ostatecznie nie chciałam jednak ,,kupować kota w worku” (a zaufanej krawcowej nie miałam) i wybrałam się do klasycznego salonu ślubnego, który jest właśnie trzecią opcją, kiedy zaczynamy zastanawiać się, gdzie kupić suknię ślubną. Suknia ślubna z salonu Większość osób decyduje się na zakup sukni w salonie. Wtedy pojawia się pytanie: do jakiego salonu wybrać się najpierw? Wszystko zależy od tego, gdzie mieszkacie. Jeżeli jesteście z dużego miasta to najprawdopodobniej macie wiele salonów pod ręką i musicie zrobić rozeznacie, do którego chciałybyście pójść. W małych miejscowościach wybór salonów może być mniejszy, ale czasem co za dużo to niezdrowo 🙂 Moja historia… Jak już pewnie wiecie (albo i nie ;p) mieszkam, pracuję i studiuję w Krakowie, więc wydawać by się mogło, że w kwestii salonów ślubnych mam spory wybór. I tak rzeczywiście jest. Jednak mnie wszystkie eleganckie i dość ekskluzywne (jak dla mnie) krakowskie salony troszkę odstraszały. A to dlatego, że bałam się, jak tam będzie, stresowałam obsługą i podejściem. Szczególnie, że miała to być moja pierwsza wizyta w tego typu miejscu. Długo zastanawiałam się, gdzie pójść najpierw. Targi ślubne w Zawierciu i salon w Szczekocinach Wszystko rozwiązało się, kiedy poszliśmy na targi ślubne w Zawierciu (w miejscowości, z której pochodzi mój narzeczony). To właśnie tam miał swoje stanowisko salon ślubny ze Szczekocin, do którego po obejrzeniu sukni bardzo chciałam się wybrać (i tak też później zrobiłam). Pewnie zastanawiacie się: jak to? Miałam tyle salonów pod ręką w Krakowie, a wybrała właśnie taki? Tak! Wszystko dlatego, że suknie, które tam zobaczyłam naprawdę mi się podobały, była duża dostępność rozmiarów i bardzo przystępne ceny. W Krakowie obawiałam się, że będzie trzeba mieć naprawdę duży budżet, a od początku wiedziałam, że nie chcę na suknie wydawać milionów. 🙂 Czy mi się udało? ;p To już temat na oddzielny wpis. ;p Czas na pierwsze oglądanie Wizytę w Szczekocinach umówiłam kilka tygodni po targach. Po namyśle wybrałam datę jeszcze przed świętami – 18 grudnia. 🙂 Wiecie jak to jest po świętach kiedy człowiek za dużo zje. ;p Pamiętajcie, że na wizytę w salonie sukien ślubnych, szczególnie jeżeli chcemy coś zmierzyć musimy się umówić na dokładną datę i godzinę. 🙂 Wtedy mamy pewność, że Panie będą miały dla nas czas. Na spokojnie obejrzymy, przymierzymy i będziemy mogły posłuchać rad obsługi z salonu, która będzie dostępna tylko dla nas. 🙂 Na pierwsze mierzenie sukien zabrałam ze sobą moją świadkową – Kamilę oraz moją mamę. <3 Co śmieszne zawoził nas tam mój narzeczony. Nie było innej opcji, ale spokojnie nic nie podglądał ;p Podwiózł nas pod drzwi samego salonu i raz dwa odjechał, żebyśmy mogły swobodnie skupić się na oglądaniu. 😉 Poniżej na zdjęciu macie właśnie moje dziewczyny – jurorki z pierwszego mierzenia oraz moją siostrę. 🙂 Salon sukien ślubnych w Szczekocinach znajduje się w centrum tego malutkiego miasteczka w jednym z domów tak naprawdę. Jednak zaraz po wejściu do środka od razu miało się wrażenie, że ma się do czynienia z profesjonalistami. 🙂 Cały czas troszkę się stresowałam, nie wiedziałam jak to wszystko będzie. Dobrze, że dziewczyny super dbały o moje dobre samopoczucie. 😀 Przed nami ktoś zamawiał suknię, więc musiałyśmy poczekać dosłownie 5 minut i później pani od razu się nami zajęła. Zapytała czego szukamy i uważanie słuchała. Wiecie – warto mieć chociaż jakiś ogólny plan co do tego jak ta nasza suknia ma wyglądać. Na czym nam zależy, a czego na pewno nie chcemy. I ja też wiedziałam mniej więcej jakie modele chciałabym przymierzyć. Chętnie opisałabym Wam więcej szczegółów, ale do ślubu nie mogę się wygadać – rozumiecie narzeczony czyta. 😀 Idąc na przymiarki nie wiedziałam nawet jaki obecnie rozmiar będzie na mnie pasował. Ostatnio sporo schudłam, a do tego inaczej kupuje się sweter w sieciówce, a inaczej wyjątkową suknię. 🙂 I tutaj pani od razu powiedziała, żeby się tym zupełnie nie przejmować, ponieważ każdy model był tylko w jednym rozmiarze, co oznaczało, że na pewno część będzie za małych, a część za dużych. Jednak to też nie było problemem, bo Pani po prostu przypięła jakoś suknie szpilkami, żeby na tyle na ile to możliwe dopasować je do mojej sylwetki. 🙂 Ciężki wybór sukni ślubnej Wybrałam pierwszą suknię, która była najbardziej zbliżona do tego jak sobie wyobrażałam siebie w dniu ślubu. Była na mnie sporo za mała, więc miałyśmy z tym spory ubaw, kiedy z tył miałam ją zapiętą szpilkami do stanika i wyglądała dobrze do momentu aż.. się odwróciłam. ;p W przymierzalni pani pracująca w salonie wszystko dokładnie na mnie ubierała. Wyglądało to tak, że zdjęłam spodnie i sweterek, a Pani pomagała mi ubrać suknię (najczęściej robi się to przez głowę). Cały czas była bardzo miła. Nie powiedziała niczego niemiłego na temat mojego wyglądu, czego wcześniej bardzo się obawiałam. Wcześniej wspomniałam, że dobrze mieć w głowie plan jaką mniej więcej chcemy suknię. Oczywiście nadal to podtrzymuje, bo najważniejsze jest właśnie nasze samopoczucie. 🙂 Jednak nigdy nie zamykajcie się na propozycje Pań z salonów, bo to właśnie one zajmują się przyszłymi pannami młodymi na co dzień i naprawdę w większości przypadków znają się na rzeczy. Czasami też to, co proponują i na wieszaku wydaje się średnie, na nas wygląda rewelacyjnie. 😀 Ale było super! Ale wracając do mojego pierwszego mierzenia. Wiecie co w tym wszystkim było najpiękniejsze? Kiedy ubrałam pierwszy raz suknię ślubną i poczułam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Byłam absolutnie zauroczona. Przed przymierzalnią był mały podest, na który wchodziłam i czułam się jak modelka, mimo że do nich mi daleko ;p Łącznie zmierzyłam trzy suknie, a druga z nich była naprawdę świetna i do końca była przeze mnie brana pod uwagę. 😀 To właśnie do niej przymierzyłam też śliczny długi welon, który marzy mi się podczas ceremonii w kościele. 🙂 Jednak kiedy dodamy do sukni dodatki, takie jak welon, nabiera ona swojego charakteru. 🙂 Godzina, którą miałam zleciała bardzo szybko. Ani się nie obejrzałam a już było po. Stres w trakcie zniknął całkowicie, a pojawiła się tylko radość. 😀 Jestem bardzo, ale to bardzo zadowolona z profesjonalnej obsługi, miłej atmosfery i ogólnie całego podejścia. Jeżeli któraś z Was jest z okolic Szczekocin to serdecznie polecam się umówić i pooglądać, co mają. 🙂 Dodatkowym atutem była możliwość robienia zdjęć, co wcale nie jest powszechne, a ułatwia później rozmyślanie nad tą jedyną suknią. 🙂 Zostawiam Wam tutaj Instagrama salonu ze Szczekocin . 🙂 Nie mają swojej typowej strony internetowej, więc więcej informacji znajdziecie na Facebooku i to tam umawiacie się na mierzenie. 🙂 Po wszystkim wróciliśmy do Krakowa, a sama dałam sobie czas do namysłu. Chciałam dokładnie się zastanowić, a przede wszystkim porównać z sukniami w krakowskich salonach. 🙂 I chociaż ostatecznie mój wybór nie padł na ten właśnie salon to pierwsze mierzenie sukien ślubnych w życiu uważam za bardzo udane. Chciałam Was zachęcić, żeby nie stresować się i podejść do tego z uśmiechem na twarzy. W końcu mamy być najpiękniejsze na świecie, no nie? A będziemy wtedy jak pokażemy szczęście! 🙂 Jak przygotować się do wizyty w salonie sukien ślubnych? Na pewno wiele z Was zastanawia się jak się przygotować do pierwszej wizyty w salonie sukien ślubnych. Co ze sobą zabrać, jak się ubrać lub o czym pamiętać. Jak przygotować się mentalnie już opisałam, opowiadając swoją historię, a teraz kilka rad jak podejść do tematu od strony technicznej. 😀 Rady przed pierwszą wizytą (Szczęśliwa ”trzynastka”): Wybierz taki salon, które najbardziej pasuje Ci klimatem, atmosferą lub polecają Ci go inni (nawet jeżeli nie jest w najbliższej okolicy). Zawsze umów się na konkretną godzinę, żeby pani tam pracująca miała dla Ciebie odpowiednią ilość czasu. Zabierz ze sobą zaufane osoby, które nie będą Ci się bały powiedzieć, że w czymś nie wyglądasz najlepiej, ale z którymi sama super się czujesz. 🙂 Przeszukaj wcześniej internet i zastanów się, w jakim stylu chciałabyś mieć swoją suknię. Pomyśl, co chciałabyś wyeksponować, a co zakryć. 🙂 Nie zamykaj się na propozycje pań z salonu. Najczęściej mają one duże doświadczenie i będą wiedziały, co do Ciebie pasuje. Oczywiście zawsze też miej swoje zdanie, kiedy coś Ci się nie podoba – mów śmiało. 🙂 Jeżeli salon dysponuje dodatkami w stylu: welony, buty, wianki to chętnie je mierz. Sama zobaczysz, że kiedy do sukni dodasz akcesoria – od razu inaczej się prezentuje. Pytaj czy można robić zdjęcia. W salonie, w którym ja byłam pani sama do tego zachęcała. Dzięki temu potem na spokojnie możesz się przyglądnąć, jak wyglądasz w danej sukni. Może zwrócisz uwagę na coś, czego nie zauważyłaś w salonie. 🙂 Pamiętaj o bieliźnie. Nie ubieraj różowych, czerwonych albo czarnych staników. Postaw na beż albo klasyczną biel, żeby nie odróżniał się za bardzo od sukni. 🙂 Ubierz się wygodnie, żebyś szybko mogła zdjąć i ponownie założyć ubranie. Jeżeli nie czujesz się zbyt komfortowo w samej bieliźnie, ubierz rajstopy (nawet takie grubsze), pod dołem sukni i tak ich nie widać. : Nie maluj się za mocno, żeby nie pobrudzić sukni. Możesz zabrać ze sobą także buty na obcasie, ale na pierwsze mierzenie nie jest to konieczne. 🙂 Po mierzeniu poproś o zapisaniu modelu sukni, który szczególnie wpadł Ci w oko oraz ceny, żebyś potem wiedziała po co wrócić lub żebyś mogła sobie jeszcze porównać wszystko w internecie. 🙂 Jest to szczególnie przydatne, kiedy nie mogłaś zrobić zdjęcia. Daj sobie czas (chyba, że masz go ekstremalnie mało). Jeżeli w pierwszym salonie nic nie wpadło Ci w oko, to nie przejmuj się i spokojnie porównaj z innymi. 🙂 Ciesz się! W końcu przygotowujesz się do pięknego dnia. W uśmiechnięta panna młoda to najpiękniejsza panna młoda. 😀 Mam nadzieję, że moja ”szczęśliwa trzynastka” przyda Wam się podczas przygotowań do pierwszych przymiarek sukien ślubnych. 🙂 Jeżeli po wizycie będą nasuwały Wam się jeszcze jakieś wnioski to koniecznie dawajcie znać, będziemy uzupełniać listę. 🙂 A na koniec pytanie: Jak wyglądała Wasza pierwsza wizyta w salonie sukien ślubnych? Coś Was zaskoczyło? Udało się wybrać suknię od razu? Jestem bardzo ciekawa. 🙂 Pozdrawiam! 🙂 PS. Jeżeli macie ochotę dowiedzieć się więcej o kwestiach ślubnych razem ze mną to zapraszam Was na mojego Instagrama. 😀 Często jestem z Wami na stories i pokazuję Wam różne rzeczy związane z targami ślubnymi, inspiracjami czy swoim własnym ślubem. 🙂 Justyna Krawiec Mam na imię Justyna i jestem konsultantką ślubną. Prowadząc swojego bloga, chciałabym pokazać Wam, jak można ułatwić sobie planowanie ślubu i wesela, a dodatkowo przekonać Was, że wedding planner może być przydatny dla każdego. :) Jestem też żoną, która swój własny ślub przeżywała 17 października 2020 roku, więc doskonale rozumiem, co czuje każda osoba planująca swój wielki dzień. :) Jeżeli jesteś w trakcie planowania ślubu lub po prostu ta tematyka to coś dla Ciebie to zapraszam na bloga! :)} ^{Jak powstał pomysł aby otworzyć salon sukien ślubnych Łódź i zacząć projektować? Przez wiele lat zajmowałam się zarówno modą casualową jak i wieczorową. Jeśli mam być szczera to nie do końca chciałam zajmować się modą ślubną. Jednak moje klientki, które lubiły mój styl zaczęły wychodzić za mąż.}

Jakie trendy w sukniach ślubnych obserwujemy w tym sezonie? W tym sezonie zdecydowanie największą popularnością cieszą się suknie w stylu boho w całości uszyte z koronek o wyrazistym wzorze, a także te w niestandardowym kolorze. Dzisiejsze Panny Młode co raz częściej sięgają po kreacje w różnych odcieniach nude i różu. Dużą uwagę przywiązuje się również do wygody. Zdecydowanie najczęściej wybierane są modele bez gorsetu usztywnianego fiszbinami. Tradycyjne halki zastępowane są warstwami lekkiego miękkiego tiulu. Modele o minimalistycznym kroju są bogato ozdabiane kamieniami, dzięki temu można w nich wyglądać zarówno elegancjo jak i dostojnie. Sporą popularnością cieszą się półprzezroczyste gorsety dekorowane koronką z florystycznymi motywami. Z jak dużym wyprzedzeniem przyszłe Panny Młode powinny rozpocząć poszukiwania wymarzonej kreacji? Suknie ślubną powinno się zamówić na pół roku przed ślubem. Należy jednak wiedzieć, że nie jest to łatwy zakup. Salony ślubne oferują cały wachlarz przeróżnych modeli, dlatego wybór tej jedynej to trudny orzech do zgryzienia. Na pierwszą wizytę w salonie warto umówić się nawet rok przed planowaną datą ślubu. Przyszła Panna Młoda będzie wtedy mogła zobaczyć, w którym z fasonów czuje się najlepiej i na co zwrócić uwagę podczas kolejnej przymiarki. Jakie emocje towarzyszą Ci podczas przymierzania przez przyszłe Panny Młode przepięknych ślubnych kreacji? Pierwszy kontakt z klientką wzbudza ciekawość, ponieważ wygląd jej wymarzonej sukni jest dla mnie zagadką. Dopiero w trakcie rozmowy okazuje się jakie są upodobania przyszłej Panny Młodej. Ogromną przyjemność sprawia mi pokazywanie kobietom jak mogą wyglądać w poszczególnych fasonach. Bardzo często widzę na ich twarzach ogromne zaskoczenie, kiedy okazuje się, że niepozornie wyglądająca suknia czyni z nich prawdziwą królową. Uśmiech na twarzach zadowolonych klientek sprawia mi zdecydowanie największą satysfakcję. Jak powstał pomysł aby otworzyć salon sukien ślubnych Rzeszów? Pomysł o otwarciu salonu ślubnego pojawił się znienacka. Już wcześniej prowadziłam butik z odzieżą wizytową. Od zawsze stawiałam na jakość, dzięki czemu bardzo szybko udało mi się zdobyć zaufanie klientek. Na otwarcie salonu ślubnego namówiła mnie koleżanka, twierdząc, że jest to kierunek w którym mogłabym się rozwijać.

Profesjonalny salon sukien ślubnych powinien być miejscem, w którym panna młoda spotka się ze zrozumieniem oraz będzie mogła spędzić tyle czasu, ile potrzebuje na podjęcie decyzji. Salon nie powinien także robić problemów ze zdjęciami oraz dać klientce tyle czasu do namysłu, ile potrzebuje – bez ponaglania czy widocznego

Szczypta elegancji, garść dobrego smaku, kropla aromatu wyjątkowości. To mógłby być początek przepisu na idealną suknię ślubną. I choć przyszłe panny młode często bezbłędnie potrafią opisać kreację, w której chciałyby pójść do ołtarza, to rzeczywistość płata im figla. Bo nie zawsze udaje się taką znaleźć w sklepie. Może zamiast szukać, warto zaprojektować ją samodzielnie?Brak czasu i zabieganie sprawiają, że coraz mniej kobiet ma możliwość godzinami poszukiwać suknię ślubną. Sklepy internetowe wychodzą przyszłym pannom młodym naprzeciw. Proponują nie tylko gotowe kreacje we wszystkich możliwych modelach i kolorach. W internecie pojawiają się strony internetowe, na których samodzielnie można zaprojektować wymarzoną sukienkę – bez wychodzenia z domu. Jedno kliknięcie wystarczy, by skierować zamówienie do wedle Twojego projektuZaprojektowanie własnej sukni okazuje się banalnie proste. Na stronie internetowej sklepu wystarczy wybrać odpowiedni model góry sukienki, dobrać styl dołu, następnie kolor, dopracować szczegóły, takie jak pas czy kokarda. Kolejnym krokiem jest podanie swoich wymiarów (obwód w biuście, obwód talii, długość od ramienia do talii itp.). Wykorzystanie konfiguratora nie tylko jest proste, ale może okazać się bardzo przyjemne. To zamawiający decyduje, jaki materiał ma być użyty przez krawcową i czy sukienka ma być wyszywana kamieniami albo być w pełni koronkowa.– Często dziewczyny zamawiają u nas sukienki na ślub cywilny, gdyż trudno jest im znaleźć sukienkę skromną, w kolorze białym lub ecru. Skarżą się, że rynek przesycony jest wielkimi sukniami, obsypanymi kryształkami, a na naszej stronie samodzielnie mogą zaprojektować kreację – mówi Marta Wiznerowicz, właścicielka firmy Place for Dress. – U nas nie dość, że wszystkie sukienki można zaprojektować w kolorach białych i ecru, to realizujemy zamówienia indywidualne na bardziej skomplikowane projekty. Szyjemy sukienki koronkowe, wyszywane kamieniami, z nietypowych tkanin. Staramy się spełniać wszystkie zachcianki naszych klientek – wydaje się być idealne dla pań o nietypowej budowie – za niskich, za wysokich, bardzo szczupłych czy puszystych, którym próżno szukać idealnej sukni w sklepach sieciowych. To także antidotum na zły nastrój tych z kobiet, które nie mogą w tradycyjnym sklepie dobrać sukienki, bowiem w innym rozmiarze noszą górę a w innym dół. Dzięki takim miejscom w internecie można zaprojektować kreację idealną – nie za długą i nie krótką, bezbłędnie dopasowaną w biuście. O ile tylko dobrze ściągniemy z siebie dla druhenZaprojektowanie i zakupienie sukienek druhen w sklepie internetowym także wydaje się łatwe. Nie trzeba zamawiać hurtowo jednego kroju, w którym nie każda druhna będzie czuła się swobodnie i prezentowała dobrze.– U nas można zamówić nieograniczoną ilość sukienek w takim samym kolorze, z tym samym motywem, lub po prostu w tej samej gamie kolorystycznej. Każda może mieć inny krój i dodatkowo zostanie uszyta na miarę na każdą z pań – bo przecież druhny różnią się od siebie nie tylko wymiarami – mówi Marta Wiznerowicz. – Można także zaprojektować samodzielnie sukienki dla dziewczynek rzucających kwiatki, tak, aby np. dodatki, jak pasek czy kokarda pasowały do wystroju lub sukienki panny młodej – wyjaśnia właścicielka Place for projekt na każdą kieszeńMożliwość zaprojektowania samodzielnie własnej sukni – zarówno na ślub cywilny jak kościelny lub po prostu na przyjęcie weselne – jest kusząca. Szczególnie dla tych kobiet, które na co dzień mają problem z dobraniem odzieży. Argumentem przygniatającym będzie fakt, że bez wychodzenia z domu, mając dostęp do internetu, możemy stworzyć kreację niepowtarzalną i oryginalną, tylko dla siebie i za przystępną cenę (gotową sukienka może być nasza za około 350 zł). Bowiem w konfiguratorze można skomponować aż 5 mln kombinacji. Spotkanie więc innej kobiety, w sukni jak nasza, wydaje się być Place for Dressfot. Place for Dressfot. Place for Dressfot. Place for Dress

La Mariee od samego początku kładzie nacisk na jakość materiałów i perfekcyjne dopracowanie sukien nawet w najmniejszym szczególe. Dzięki prawdziwej pasji oraz zaangażowaniu projektantów tworzymy niepowtarzalne modele, spełniające oczekiwania nawet najbardziej wymagającej Panny Młodej. Klientki umówione na wizytę w naszych

Żyjemy w czasach, w których odbywa się bardzo dużo ¶lubów. Doskonale ¶wiadczy o tym chociażby termin rezerwacji lokali, w których najchętniej organizowane s± wesela. Niejednokrotnie należy czekać rok czy nawet dwa na to, żeby znalazła się nie zarezerwowana przez nikogo sobota, która jest dniem najpowszechniejszym do zawierania zwi±zków małżeńskich. Prawie wszystkie ¶luby i wesela wi±ż± się z wielki wydatkami, z których jednym z poważniejszych może być suknia ¶lubna, na zakup której mało która Pani Młoda żałuje pieniędzy. Jest to rodzaj jej spełnienia się. Wiele jest kobiet, które już od dziecięcych lat wyobrażaj± sobie jak będzie wygl±dała ich suknia ¶lubna, a moment jej zakupu jest kulminacyjnym, w których nie liczy się nic innego niż spełnienie marzeń. Dlatego też duże pole do popisu maj± salony sukien ¶lubnych, których w wielu miejscowo¶ciach ci±gle brakuje. Zanim decyzja zostanie podjęta Ważna jest przed podjęciem odpowiednich kroków w kierunku otwarcia sukien ¶lubnych ocena czy w danej lokalizacji taki pomysł spotka się z aprobat± i przyniesie dochód. Należy tutaj brać pod uwagę to, że suknia ¶lubna jest (przeważnie) wykorzystywana tylko jeden raz w życiu, a jej koszt jest niemały. Dlatego miejscowo¶ć, w której będzie otwarty salon sukni ¶lubnych musi posiadać duż± liczbę mieszkańców. Co więcej dobrze jest znać statystyki wiekowe ponieważ wielu starszych mieszkańców nie przyniesie najmniejszego dochodu. Je¶li jednak warunki okaż± się sprzyjaj±ce i decyzja zostanie podjęta to dobrze jest rozpoznać również potrzeby mieszkańców (poprzez obserwację trendów mody i rozmowę) i konkurencję. Czasami nawet duża konkurencja nie stanowi problemu je¶li dobrze się trafi w potrzeby mieszkańców. Co jest potrzebne do prowadzenia salonu sukien ¶lubnych? każda działalno¶ć zwi±zana ze sprzedaż± inn± niż sprzedaż internetowa ważny jest odpowiedni lokal. Musi on być stosunkowo wielki tak, aby można się było po nim swobodnie poruszać przy zachowaniu bogatej ekspozycji. Niezwykle istotne jest przy tym to, aby zaopatrzyć go w duże przebieralnie oraz wiele luster i miejsc do siedzenia, na których mog± czekać osoby towarzysz±ce przyszłym Paniom Młodym. krokiem jest zatrudnienie wła¶ciwych pracowników, w¶ród których powinny być zarówno osoby (kobiety), które znaj± się na modzie ¶lubnej i służ± porad± jak i krawcowe które dokonuj± poprawek zamówionych sukien ¶lubnych lub sukien używanych odsprzedanych do salonu. następnej kolejno¶ci należy przygotować odpowiedni wystrój wnętrza, który zachęci do spędzenia w salonie długiego czasu, podczas którego w większo¶ci przypadków dochodzi do zakupu wybranej sukienki. już tylko wyposażyć sklep w sukienki, a można to zrobić na dwa sposoby: - posiadaj±c odpowiednie ¶rodki pieniężne można kupić po prostu przynajmniej kilkana¶cie sukien ¶lubnych (na pocz±tek) chociaż warto od pocz±tku zapewnić duży wybór, aby od samego pocz±tku istnienia salonu wybudować sobie dobr± renomę, - zostać przedstawicielem konkretnej marki produkuj±cej suknie na zasadach franczyzy – czyli producent zapewnia wyposażenie sklepu wraz z odpowiednimi szkoleniami dla personelu, ale w zamian za to w tym sklepie musz± być sprzedawane tylko i wył±cznie suknie tego producenta – jest to dobry pomysł dla osób rozpoczynaj±cych tego rodzaju biznes ponieważ na starcie maj± wyposażony sklep i zapewnione stosowne szkolenia, jednak franczyza mocno ogranicza możliwo¶ci rozwoju. Co zrobić kiedy biznes okaże się mało rentowny? Warto wtedy rozszerzyć działalno¶ć o na przykład komis sukien (więcej pracy dla krawcowej), sprzedaż kreacji ¶lubnych dla Panów Młodych, sukienki wieczorowe, ubranka komunijne i szatki chrzcielne. Je¶li posiada się dobrych krawcowych oraz dostęp do tanich materiałów wysokiej jako¶ci to można również prowadzić sprzedaż szytych na zamówienie sukien ¶lubnych. Salon sukien ¶lubnych to doskonały sposób na biznes jednak tylko wtedy kiedy jego lokalizacja i pomysły na prowadzenie s± dobre. Suknie ¶lubne s± potrzebne jednak ich cena często stanowi poważn± przeszkodę. Dlatego warto jest mieć szeroki asortyment sukni zarówno drogich i ekskluzywnych jak i tańszych – należy trafić do jak największej ilo¶ci klientów skoro każdy z nich jest tylko jednorazowy. 10:30 -13:30. 14:15 -17:00. Sobota. 10:00 -11:00. 11:15 -14:00. Na spotkania zawsze trzeba umawiać sie wcześniej, ilość spotkań ograniczona. Szukasz idealnej sukni ślubnej dla siebie? ️ Sprawdź, jakie modele znajdziesz w Twój Ślubny Czas - Suknie Ślubne (Myślenice)!

prologHaleyLato 1996Heart’s Bend, TennesseePopołudniowy wiatr potargał drzewa oblepione letnią zielenią, przynosząc ze sobą zapach deszczu i popychając ku sobie złowieszcze czarne chmury, przypominające skaliste pasma górskie. Haley, trzymając w ręku wafelek z lodowym czekoladowo-waniliowym zawijasem, spojrzała w niebo i porzuciła rower na skraju parku Gardenia.– Tammy, będzie padać. Pośpiesz się! – Haley zerknęła przez ramię w stronę ich „fortu”, opuszczonego budynku, w którym dawniej mieścił się salon sukien się wiatr i basowy grzmot rozbrzmiał w parku. Haley zadrżała, podkurczając palce stóp w japonkach.– Tammy!– Zaraz! Jeszcze czekam na lody z od samego początku polubiła Tammy, która była najładniejszą dziewczyną w klasie.– To weź zwykłe czekoladowe. – Trzask pioruna przyklasnął propozycji Haley, dorzucając jeszcze liźnięcie błyskawicy dla bardziej dramatycznego efektu.– Ale ja lubię te z polewą.– stojąca przy budce z lodami, wzruszyła tylko ramionami. Z uśmiechem wyciągnęła rękę, kiedy Carter Adams w końcu podał jej gotowe lody przez okienko. Haley nie znosiła Cartera. Przyjaźnił się z jej najstarszym bratem, Aaronem, i za każdym razem, gdy przychodził do ich domu, droczył się z nią i znęcał nad nią, póki nie zaczynała do pokoju wpadała mama: – Haley, na litość boską, bądź cicho. Co tak wrzeszczysz?A czy Aaron kiedyś się za nią wstawił? Albo czy Carter przyznał się, że się nad nią znęcał? Oczywiście, że nie. Kiedy Haley dorośnie, będzie bronić innych. Pomagać ludziom. Wstawiać się za musi mieć pojęcie o samoobronie, kiedy ma czterech starszych braci. Byli w porządku, ale tylko wtedy, kiedy nie zachowywali się jak chłopcy.– Gdzie chcesz iść? – Tammy usiadła na ławce i kiwnęła na Haley, żeby do niej dołączyła. Jednocześnie ostrożnie zlizywała końcówką języka topniejące waniliowe lody, które wyciekały spod czekoladowej polewy. – Idziemy do ciebie? Możemy pograć w „Mario”.– Nie… już grałyśmy. A poza tym, teraz będzie tam jeden z moich braci. – Haley rzuciła okiem za siebie, na ich fort w starym salonie ślubnym. – A może pójdziemy do ciebie?Haley wolała schludny i cichy dom Easonów. Tammy była jedynaczką; miała więc go całkowicie do swojej dyspozycji, łącznie z własną łazienka! Haley musiała dzielić ją z dwa lata starszym Sethem i cztery lata starszym Willem, dlatego mama mówiła, że to łazienka Jasiów i Małgosi. Ale starczało w niej miejsca tylko dla dwóch Jasiów. Pewnego dnia Haley będzie bronić innych i będzie miała całą łazienkę dla siebie. Koniec kropka.– Twoi bracia są mili.– Mili? Pomieszkaj z nimi, a zobaczysz. – Haley zmarszczyła nos. – Są głośni i brzydko pachną. I to ich głowami zagrzmiało i spadło kilka kropel deszczu. W koszyku zawieszonym na rowerze Tammy zapiszczał pager.– To mama – powiedziała, walcząc z topniejącymi lodami, spływającymi po serwetce, w której trzymała wafelek. Sięgnęła po pager. – trójka. Trójka oznaczała: „Uważaj na siebie”. Z reguły pani Eason wysyłała jedynkę, która oznaczała: „Wracaj do domu”.Nad rozległym parkiem w centrum miasta i głównym placem Heart’s Bend zapadła ciemność. Wiatr przygnał ciężkie krople deszczu, a granatowe niebo nagle przeszyte zostało ostrzem poczuła dreszcze. – Schowajmy się lepiej w jakimś bezpiecznym miejscu. Mama będzie mnie później wypytywać.– Chcesz pójść do fortu? – Haley machnęła ręką, wskazując na opuszczony gdyby na jej sygnał niebiosa rozwarły się, wylewając z siebie hektolitry deszczu. Tammy upuściła lody; krzycząc i śmiejąc się porwała swój rower z chodnika.– Chodźmy!– Czekaj na mnie. – Haley, nadal trzymając wafelek w dłoni, wskoczyła na rower i popedałowała, ile sił w nogach, wzdłuż First Avenue. – Juhuuuuuuu! – pochyliła głowę, starając się osłonić przed kłującymi kroplami deszczu, które chłodziły jej rozgrzaną, lepką przez ulicę na czerwonym świetle i wjechała na krawężnik Blossom Street. Porzuciwszy rower w cieniu starego dębu, musnęła dłonią zwisający bluszcz i pognała za Tammy w kierunku werandy na tyłach zderzały się ze sobą, wypowiadając sobie wojnę, wymachując świetlnymi mieczami i skrapiając Heart’s Bend bitewnym potem. Dziewczęta wbiegły na werandę i padły jak długie na drewnianą zerwała się na równe nogi i zawisła na drzwiach, zahaczywszy przedramię o wątłą ramę drzwi z moskitierą.– Cha, cha, cha, teraz nas nie dopadniecie!– Chodź już, wejdźmy do środka! – Tammy w wiadomy sobie sposób poszarpała gałkę, poluzowując zamek tylnych drzwi, i wślizgnęła się do weszła za nią, zatrzymując się przy pomieszczeniu, które mama nazwałaby pokojem kredensowym. Gdy strzepnęła deszcz ze swoich prostych blond włosów, poczuła, że ogarnął ją spokój, który panował w sklepie. Mówił coś do Haley, coś, czego nie rozumiała, ale zdecydowanie czuła. Tak jak zawsze miała wrażenie, jakby znalazła się w nazywał to szóstym zmysłem. Cokolwiek to znaczyło. Haley wiedziała, że istnieje czas, przestrzeń i jeszcze coś, co jest poza widzialnym światem. Ta świadomość była elektryzująca. I jednocześnie przerażająca.– Patrz, nie chce się odczepić. – Tammy, śmiejąc się, machała dłonią przed twarzą Haley, starając się strzepnąć kawałek białej serwetki, który przykleił się do jej oderwała serwetkę od dłoni przyjaciółki i wcisnęła ją do kieszeni. Nie chciała tu śmiecić – w przeciwieństwie do tych, którzy próbowali otworzyć biznes w tym miejscu po zamknięciu salonu sukien ślubnych. Szkoda, straszna szkoda, że ludzie nie potrafili uszanować tego miejsca i wszystkiego, co ono miała dopiero dziesięć lat, ale znała już historie panien młodych, które przewinęły się przez ten sklep, opowieści o pannie Corze i o tym, ile dobrego ona zrobiła. Temu miejscu należał się szacunek.– Pobawmy się w panny młode. – Tammy wbiegła po szerokich, ciężkich schodach. Rzeźbiona i wijąca się poręcz przywodziła Haley na myśl wielki pałac. Tym właśnie był dawniej ten sklep dla Heart’s Bend i dla dziewcząt, które wychodziły za mąż. – Haley, tym razem ty będziesz panną młodą. Stań… tam i zejdź po schodach.– Na antresoli?– Tak, właśnie tam. – Tammy zlizała czekoladę z palców, po czym wytarła dłoń w szorty. – Przypomnij mi, skąd ty wiesz, że to się tak nazywa?– Mama o tym wspomniała, jak oglądałyśmy jakiś dokument. – Haley udała, że chrapie. Mama miała bzika na punkcie edukacji; wszystko, co robiła rodzina Morganów, musiało mieć walory „edukacyjne”. Do pewnego czasu nawet prezenty na Boże Narodzenie. Na szczęście tata położył kres obsesji mamy w czasie była lekarzem, a tata inżynierem. Siedzieli do późna w pracy, dlatego zatrudniali pokojówko-kucharkę Hildę i nianię Tess. Były w porządku, choć nieco zrzędliwe. Gdy Haley niedawno poprosiła, żeby któraś z nich pomogła jej upiec ciasto, wyrzuciły ją z domu.– Idź popływaj. W ogrodzie macie wielki basen, a wszyscy siedzicie w domu. Skandal, po prostu skandal. Za moich czasów…Opowieści Hildy o „jej czasach” zawsze sprawiały, że Haley i jej bracia wyparowywali z domu w wyglądała codzienność w domu Morganów. Tata i mama wracali każdego wieczoru na wspólną kolację, bo mama wyznawała zasadę, że członkowie rodziny powinni jadać razem. Ale przy posiłku musieli rozmawiać o czymś mądrym. Mama stale powtarzała: „Edukacja to podstawa”.Ale czy tylko? Równie ważne były noworoczne postanowienia. Kolejny straszak mamy. W sylwestrowy wieczór każdy musiał wyznaczyć sobie jakiś cel na kolejny rok. Zmuszała wszystkich, aby usiedli, zastanowili się i zapisali na kartce, co chcą osiągnąć. Tata jej przyklaskiwał. Więc nie można było się już z tego trzy ostatnie lata celem Haley było „dostać szczeniaka”. Ale jak dotąd nie miała ani jednego. Po co było to wyznaczanie celu, skoro rodzice nie pomagali jej go osiągnąć?– To jesteś tą panną młodą czy nie? – zapytała Tammy. – Ja byłam ostatnio. Teraz moja kolej, żeby być wbiegła po schodach. Wolałaby być właścicielką. – Dobra, ale za kogo wychodzę?– A za kogo chcesz?– Za nikogo. Mówiłam ci, chłopcy skrzywiła się. – To udawaj, że nie śmierdzą. To za kogo? – Pokręciła gałką drzwi do magazynu pod mansardowym oknem. Lubiły udawać, że w środku ukryte są suknie drzwi, jak zawsze, były do głowy przychodził tylko jeden chłopak, który nie działał jej na nerwy. Zerknęła na swoją przyjaciółkę stojącą w strumieniu światła wpadającego przez okna na antresoli. – To może za Cole’a Dannera?– Za Cole’a? – Tammy westchnęła ciężko, patrząc na nią z dezaprobatą i opierając rękę na biodrze. – On jest mój.– Ojej, przecież nie chcę go tak naprawdę. Tylko na niby. Jest najprzystojniejszy w klasie i z tego, co wiem, to najmniej śmierdzi.– Dobrze, skoro tylko na niby, to się zgadzam. Ale jak dorośniemy, to ja go zaklepuję.– Cole’a? A weź go sobie. Ja wyjdę za mąż dopiero, gdy już będę naprawdę stara. Gdy będę miała jakieś trzydzieści, a może nawet czterdzieści roześmiała się. – Ale obiecujesz, że będziesz moją druhną?– Obiecuję! – Haley dla swojej najlepszej przyjaciółki zrobiłaby ich głowami nadal słychać było odgłosy burzy. Ale ściany starego salonu ślubnego trwały Haley ze strony taty i jej przyjaciółka, pani Peabody, kupiły tu kiedyś swoje suknie ślubne. Mama poznała tatę – wówczas studenta politechniki – w Bostonie, podczas swoich studiów medycznych. Pobrali się w urzędzie. W przeciwnym razie mama także kupiłaby swoją suknię ślubną u panny tak Haley to sobie wyobrażała. Choć miała dopiero dziesięć lat, była bardzo przywiązana do i mama przeprowadzili się z powrotem do Heart’s Bend, kiedy Haley miała dwa lata. Chcieli być bliżej rodziny i uciec przed zimnem. Mama założyła tu swoją klinikę medycyny sportowej. Z tego, co Haley widziała, była całkiem sławna. Zjeżdżali się do niej sportowcy z różnych stron.– Musisz mieć welon. – Tammy chwyciła kawałek starej gazety, wygładziła go na podłodze i położyła na głowie śmiała się, robiąc uniki tak, że biało-czarny welon ciągle spadał jej z głowy. – Jeśli wrócę do domu z wszami, mama wpadnie w furię. – Przesunęła się nieco w stronę dwupiętrowych schodów. – Chodź, pomyszkujemy na górze. Może znajdziemy coś, co się nam piętro było strasznie zagracone; zastawione pudłami i starym sprzętem komputerowym. Tapety odłaziły ze ścian, podłoga była pokryta gnijącą wykładziną, a łazienka w wzdrygnęła się. – Ciarki mnie przechodzą. Wróćmy na Haley dostrzegła, że coś wystaje zza krawędzi wykładziny. Pochyliła się i opuszkami palców delikatnie wyciągnęła czarno-białą przykucnęła obok niej. – Hej, to jest panna Cora. Widziałam jej zdjęcie w gazecie.– Wiem. Pamiętam. – Haley spojrzała w górę, w stronę zawilgoconego mieszkania. – Myślisz, że tam mieszkała?– Mam nadzieję, że nie. zapatrzyła się w oczy kobiety, w których kryła się jakaś tajemnica, tęsknota. Dziewczynka poczuła w brzuchu dziwny skurcz. Przeszył ją dreszcz. Znów jej szósty zmysł dawał o sobie znać. Znowu poczuła coś, czego nie mogła zobaczyć.– Zobacz, klamerki. I kawałek tiulu. Z tego zrobimy ci welon. – Tammy trzymała w dłoniach znalezione skarby, stojąc przy regale na książki.– Udawajmy po prostu, że mam sukienkę i welon. – Haley nadal wpatrywała się w twarz ze zdjęcia. Panna Cora nie była zbyt ładna, ale miała życzliwą twarz i staromodną fryzurę, jak te na fotografiach babci. Z jej oczu biła ciekawość. I smutek. Tak, zdecydowanie o niej tyle dobrych rzeczy. Czy lubiła prowadzić salon sukien ślubnych? Czy – tak jak Haley – miała dużo braci? To na pewno jest powód do smutku. Czy była jedynaczką, tak jak Tammy?– Hal, chodź już, zanim mama każe mi wracać do grzmot jakby potwierdził wolę Tammy. Haley wcisnęła więc zdjęcie do kieszeni spodenek i zbiegła na dół.– Zmieniłam zdanie. Ty będziesz panną młodą. A ja będę właścicielką sklepu, panną Corą.– Panną Corą?– A czemu nie? Tak na niby. A skoro Cole ma być panem młodym, to lepiej, żebyś ty była panną młodą. Wyjdziesz za niego szybciej, niż ja kiedykolwiek wyjdę za wróciły na antresolę, Haley szybko weszła w swoją rolę, zbiegając po schodach do holu. – Och, dzień dobry, pani Eason. Pani córka właśnie przymierza welon. – Udała, że otwiera frontowe drzwi, które w rzeczywistości były zamknięte na cztery spusty. – Proszę z gracją przeszła się po antresoli, a potem powoli zaczęła schodzić po schodach, mrucząc marsz weselny. Haley zdmuchnęła sobie grzywkę z czoła. Rozgrzane powietrze w salonie sprawiało, że się pociła, a kurz oblepiał jej skórę.– Pani Eason, czyż ona nie jest piękna? – Haley przeskoczyła nieistniejącą linię i przyciskając dłonie do policzków, weszła w rolę matki Tammy. – Och, zaraz się rozpłaczę. Zaraz się rozpłaczę. – Powachlowała twarz dłońmi. – Kochanie, wyglądasz wprost przepięknie. Przecudownie…Tammy uformowała na głowie swój gazetowy welon, uniosła spódnicę nieistniejącej sukni i zaczęła szczebiotać, jak to nie może się już doczekać, by wyjść za Cole’a tylko to powiedziała, trzasnął piorun. Tak głośno i odważnie, że aż zatrzęsły się szyby w oknach. Tammy ze strachu padła w ramiona na podłogę, zataczając się ze śmiechu, rozkładając ręce na drewnianej, zniszczonej podłodze. Po chwili zapadła cisza, a Haley wpatrzyła się w wysoki sufit.– Może pewnego dnia kupimy ten sklep? – Wzięła Tammy za rękę. – Pójdziemy do college’u, a potem może wstąpimy do piechoty morskiej czy coś w tym stylu…– Piechota morska? Ja tam nie idę do żadnej piechoty – zaprotestowała Tammy. – Ale mogę poprowadzić z tobą ten sklep.– Tylko najpierw pozwiedzamy różne miejsca, poznamy ludzi, pojedziemy na Hawaje i dopiero potem kupimy sobie sklep.– Przyjaciółki na zawsze. – Tammy zahaczyła swój mały palec o palec Haley.– Przyjaciółki na zawsze.– Kiedyś tu wrócimy i salon będzie należał do nas.– Obiecuję.– błyskawicy znów złożyło pocałunek na frontowych oknach. Haley zerwała się i zaczęła biegać po sklepie, wrzeszcząc i uciekając przed Tammy, która próbowała ją najlepsze przyjaciółki zawsze mają wspólne marzenia. Chociaż marzenia mają kiedyś swój kres…Ale przyjaźń nigdy nie ustaje. A danego słowa nigdy się nie 1930Heart’s Bend, TennesseeTen poranek na pierwszy rzut oka nie różnił się niczym od innych. Cora poszła na tyły budynku, otworzyła kluczem drzwi do sklepu i jednym pstryknięciem włączyła dziś promienie wiosennego słońca przedzierające się przez korony drzew obudziły w niej nadzieję. Wzmagały to będzie zawiesiła sweter i kapelusz na haczykach w holu i weszła do małego salonu. Stanęła przy najbliższym oknie i odsunęła koronkową firankę. Jej wzrok powędrował w kierunku widocznej między drzewami rzeki Cumberland. Marzyła, by go dziś uwielbiała zapachy zieleni i kwitnących gardenii, tęskniła za panoramą rzeki niezasłoniętą wiosennym listowiem. Dzięki położeniu salonu na wzniesieniu z jego okien zimą rozciągał się widok sięgający wielu kilometrów. Zimowe dni, choć mroźne i szare, dzięki spustoszeniu, które czyniły roślinom, otwierały perspektywę na całą końcu przyszła wiosna… w przeciwieństwie do niego. Cora nie mogła się doczekać, by kątem oka zobaczyć go, jak maszeruje na swoich długich i szczupłych nogach od strony portu, śmiało wkracza w alejkę, wypełniając ją swoją szeroką posturą, burzą splątanych wokół twarzy blond włosów, w białej koszuli z podwiniętymi rękawami opinającymi jego muskularne wróć dziś do mnie.– Cora, to ty? – Z zamyślenia wyrwał ją huk zatrzaskujących się drzwi na tyłach sklepu.– Tu jestem. – Odelia, krawcowa i asystentka Cory, weszła, wpuszczając do sklepu powiew zimnego powietrza i roztaczając wokół siebie zapach cynamonu.– Przepraszam za spóźnienie. Czekałam, „aż mi się upiecze”. – Zaśmiała się, poprawiając ubrania, które trzymała w ręku. – „Aż mi się upiecze”… chodzi o bułeczki, rozumiesz? A niech mnie, powinnam występować w wodewilu. A tak naprawdę, to ten mój stary rzęch nie chciał odpalić, więc Lloyd musiał przywieźć mnie zajrzała jej przez ramię. – Mmm, pachną bosko. Nie ma pośpiechu. Wszyscy będą dopiero za godzinę. Mama jest już w drodze.– To dobrze. Twoja mama jest najlepszą hostessą. – Odelia zaniosła gorące bułeczki do pokoju kredensowego na parterze, gdzie mama trzymała serwis herbaciany i kawowy wraz z wypiekami z piekarni Havenów. Będzie musiała taktownie potraktować bułeczki Odelii. – Nawet twoja ciocia Jane skapitulowała i uznała wyższość pani Esmé jako hostessy. A teraz zostawię cię na chwilę i przyniosę resztę sukienek z wozu. Lloyd musi wracać, bo ma robotę na farmie i nie lubi, jak go zatrzymuję.– Pomogę ci. – Cora zeszła za Odelią po schodach, prosto na Blossom Street. – Dzień dobry, Lloyd.– Dzień dobry, Coro – Kiwnął głową w jej kierunku, a potem nasunął kapelusz na oczy i wręczył jej kilka sukni z wieszakami. – Mam robotę.– Już dobrze, dobrze. A jak myślisz, co my tu robimy cały dzień, gramy w pchełki? – Odelia oparła stopę o koło wozu i wspięła się, by odebrać suknie od swojego męża. – Nie przyciskaj ich tak do siebie, bo będą śmierdzieć końmi i świniami.– Odelio, możesz mi je podać. – Cora wyciągnęła ręce po kolejne trzy ta kobieta była zdolną krawcową i filarem salonu, pozostawała dla Cory zagadką. W połowie Irlandka, w połowie Indianka z plemienia Cherokee, pracowała ciężko jak koń pociągowy, a jednak miała gładką brązową skórę, która odejmowała jej lat. Mama dawała sobie rękę uciąć, że Odelia ma pod rozładowały suknie, Lloyd odjechał. Na odchodnym Odelia zawołała: – Przyjedź po mnie później, stary łysku, albo nie dostaniesz kolacji.– Przypomnij mi, jak długo jesteście małżeństwem? – zapytała Cora, podążając za swoją asystentką. Ciotka Jane ją znalazła. Zatrudniła ją w 1890 roku, kiedy po raz pierwszy otwarto salon.– Od czasów chrystusowych – odpowiedziała, przyglądając się jednej z białych atłasowych sukni. – Powieszę Lloyda, jeśli od tego jego starego koca coś się w promieniach słońca wpadających przez okna antresoli suknie wyglądały na nieskalane. Ich białe spódnice migotały, czyste i piękne. Nikt w Heart’s Bend nie potrafił tak sprawnie operować igłą i maszyną do szycia jak Odelia.– Przygotuję ekspozycję. – Cora ruszyła w dół po schodach. Wspaniała klatka schodowa z rzeźbionymi, błyszczącymi drewnianymi tralkami dzieliła sklep na dwie części: okazały salon po lewej stronie i mały salon po pokój Cora wystylizowała na salon w hollywoodzkim stylu, inspirując się filmami i czasopismami. Drewnianą podłogę wyłożyła pluszowym dywanem, a ściany tapetą w odważny świetle padającym z frontowego okna wystawowego ustawiła ozdobne krzesła wokół długiej, bogato rzeźbionej sofy z polerowanego drewna, obitej złotym, zdobionym materiałem. To tu sadzała swoje klientki wraz z ich matkami, babkami, siostrami, kuzynkami, przyjaciółkami, ciotkami i siostrzenicami. Tu czekały, aby ujrzeć pannę młodą, schodzącą po schodach w swojej sukni jeśli takie było życzenie panny młodej, po schodach schodziły razem z nią jej druhny, które prezentowały sukienki wizytowe. Raz na jakiś czas również ojcowie podnosili wrzawę, aby włączyć ich do towarzystwa. W końcu czyż to nie oni regulowali rachunki?W gablotkach w małym salonie klientki mogły znaleźć szeroki wybór welonów, rękawiczek, torebek, kopertówek, pończoch i wszystkiego, czego tylko dusza mogła zapragnąć. Na manekinach prezentowane były suknie ślubne oraz kreacje dla panny młodej na podróż poślubną. Nie brakowało także skromnej przystanęła na szczycie schodów. Co właściwie miała zrobić? Ach tak, wystawki w gablotach. I pobiec do piekarni po ciastka. Zamarła jednak przy drzwiach wejściowych, zerkając przez grawerowane szkło i nie będąc w stanie uspokoić burzy w swoim sercu. Mieszaniny pełnego napięcia wyczekiwania i gdzie jesteś?W swoim ostatnim liście pisał, że tej wiosny będzie pływał po rzece Cumberland. „Wypatruj mnie w marcu”. Był już jednak pierwszy tydzień kwietnia. Derenie już dawno zakwitły w parku Gardenia i wzdłuż First się, że został ranny albo podupadł na zdrowiu. Albo, co gorsze, jego łódź natrafiła na przeszkodę, zaczęła tonąć, a wartki prąd uwięził go pod powierzchnią wody.– A od kiedy to mamy czas na wystawanie przy oknie?Cora odwróciła się i zobaczyła swoją matkę, jak przechodzi przez mały salon, przyklepując włosy ręką i wygładzając przód spódnicy. – Sprawdzałam tylko temperaturę. – Cora zastukała palcem w chłodne szkło termometru. Szczęśliwy zbieg okoliczności.– Sprawdzasz temperaturę czy patrzysz na rzekę?Mama lubiła myśleć, że Cora nie ma przed nią tajemnic. Była przekonana, że potrafi wszystko z niej wyczytać.– Zanim pójdę do piekarni, ułożę towar w gablotkach. Czy mogłabyś otworzyć górne okna i wpuścić trochę świeżego powietrza? Kiedy przyjadą Dunlapowie, zrobi się duszno. Stawią się liczną grupą.– Wiesz dobrze, Coro, że wypatrywanie go przez okno nie przyspieszy jego przyjazdu. I nie zamieni go w mężczyznę, który dotrzymuje danego słowa. – Mama otworzyła okno obok drzwi.– Jesteś niesprawiedliwa. On dotrzymuje słowa.– Jeśli masz na myśli, że zmienia dane ci słowo, kiedy tylko mu się podoba, a potem wmawia ci, że tak musi być, to tak, zgodzę się z tobą. Wspominałaś coś o piekarni? W pokoju kredensowym widziałam tylko cynamonowe bułeczki Odelii.– Tak, gdy skończę przygotowywać wystawki w gablotkach, pójdę do piekarni Havensów. Zaparzyłabyś kawę i herbatę na pięć minut przed przyjściem Dunlopów?– Pomagałam w tym sklepie, zanim przyszłaś na świat. Wiem, kiedy zacząć przygotowywać kawę i herbatę. Nie wiem tylko, co mam zrobić z bułeczkami Odelii. Przysięgam, że ta kobieta potrafi z kępy suchej trawy uszyć piękną suknię, ale jej wypieki pozostawiają wiele do życzenia. Nic dziwnego, że Lloyd nigdy się nie stłumiła śmiech. – Ciii, mamo. Jeszcze cię usłyszy. Ale nie zaprzeczysz, że pachną wspaniale.– To prawda, ale już jej mówiłam, że jej słodkie bułeczki są twarde jak kamień. – Matka ruszyła w stronę schodów. – Prawda, Odelio?– Co takiego, Esmé?– Że na twoich wypiekach można sobie zęby połamać.– Powtarzasz mi to już od dwudziestu lat, a proszę, Lloydowi jak dotąd nic się nie stało.– Tylko, że on nigdy się nie uśmiecha. – Mama obróciła się do Cory i zakrywając usta dłonią, wyszeptała: – Bo już dawno nie ma zębów.– Mamo, przestań. – Cora stłumiła śmiech. – Nie tak mnie wychowałaś. Zachowuj się jak dobra chrześcijanka.– Ale mówienie prawdy to główna cecha dobrego chrześcijanina. – Matka otworzyła pozostałe okna. W wielkim salonie stojący na podłodze zegar z wahadłem wybił kolejną Cora musi się wziąć w garść. Wyciągnęła z dolnych szuflad głowy manekinów i przystroiła je welonami, układając długie tiule i oplatając je wokół polerowanego drewna. W grube sztuczne włosy kolejnych manekinów wpięła ozdobne na niebieskim aksamitnym materiale poukładała długie, jedwabne rękawiczki z perłowymi guzikami i zestaw perłowej miał gościć dziś ważną klientkę. Pannę Ruth Dunlap z Birmingham, panienkę z wyższych sfer. Salon sukien ślubnych wiele zawdzięczał jej rodzinie. Jej matka, pani Laurel Schroder Dunlap, urodzona i wychowana w Heart’s Bend, kupiła swoją suknię i wyprawę ślubną u cioci Jane w 1905 roku. Zapewne spodziewała się, że jej córka zostanie przyjęta po królewsku. I tak miało się Scott nauczyła się wszystkiego, co wiedziała o modzie ślubnej, w Mediolanie i Paryżu pod koniec lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku i przywiozła tę wiedzę do rodzinnego Tennessee, gdy zmarła jej mama, babcia Scott. Kobiety z Heart’s Bend – żony farmerów, ludzi gór, o różnym kolorze skóry i byłe niewolnice – nigdy wcześniej nie widziały cudów, które ciotka Jane przywiozła ze sobą do dały się uwieść. Elegancja ciotki Jane sprawiła, że małomiasteczkowy sklep stał się legendą w samym środku Tennessee i w północnej Alabamie, dając początek niezwykłej lokalnej tradycji i stając się oczkiem w głowie mieszkańców Heart’s Bend.– Coro, wiem, że nie lubisz, jak wciskam nos w nie swoje sprawy… – zagadnęła mama, wracając do małego salonu – ale…– Masz rację, nie lubię. Nie jestem już dzieckiem. – Cora sprawdziła ostatnią gablotkę. Wszystko wydawało się w mamie uśmiech i ruszyła w kierunku antresoli, na której stało jej biurko. Przerzuciła papiery, odsuwając na bok duże pudło z listami. Zajmie się tym jutro, kiedy pani Dunlap wróci już do ruszyła za nią.– O to właśnie chodzi, że nie jesteś już dzieckiem. – Matka oparła się o krawędź biurka i pochyliła się nad Corą. – Kochanie, masz już trzydzieści lat. Ja w twoim wieku miałam już męża, dwójkę dzieci, a zanim skończyłam dwadzieścia osiem lat, zdążyłam zostać przewodniczącą Stowarzyszenia Równości na Rzecz Prawa Wyborczego w stanie Tennessee.– Coro, czy chciałabyś wybrać wcześniej jakiś welon dla panny Dunlap? – Odelia wychyliła się z szerokiego i długiego zaplecza. – Myślę też, że do jej sukni pasowałyby rękawiczki.– Ułożyłam welony i rękawiczki w gablotach w małym salonie. Będzie mogła sama coś wybrać podczas przymiarki Jane nie oszczędzała, zlecając architektowi z Nashville, Hugh Cathcartowi Thompsonowi, zaprojektowanie tego miejsca. Był to przykład architektury najwyższej gdzie można pracować i żyć. Ciotka Jane mieszkała nad swoim ukochanym sklepem przez trzydzieści lat, jednak Cora jeszcze się tam nie wprowadziła.– A co z sukienką na podróż poślubną? Coś niezobowiązującego? Mamy próbki z dzianinowej kolekcji Elsy Schiaparelli.– Tak, oczywiście. Wybierze sama. Możemy zamówić wszystko, co tylko będzie chciała. Dzianina jest nadal lubiła styl Schiaparelli. Projektantka miała świadomość, że kobiety są normalnymi ludźmi i potrzebują ubrań, w których będą mogły pracować.– Odelio, wesprzyj mnie. Powiedz Corze, żeby nie zamykała swojego serca. – Mama pogładziła ciemne włosy Cory. – Tylko o to proszę. Umów się z innym mężczyzną. Nie stój ciągle przy oknie, czekając wiecznie na tego swojego kapitana. Prowadzisz salon sukien ślubnych, a sama nie byłaś jeszcze panną młodą.– Dziękuję ci, mamo. Bez ciebie bym tego nie zauważyła. – Wszyscy w miasteczku rozmiarów Heart’s Bend zdążyli już się zorientować, że trzydziestoletnia właścicielka sklepu z sukniami ślubnymi nie jest zamężna. – Czy to nie ty zawsze mi powtarzałaś, że trzeba słuchać głosu serca?– Tak, ale nie spodziewałam się, że zaprowadzi cię to w ślepy zaułek. – Matka ruszyła w dół po schodach. – Dobrze, już nic nie mówię. Nie chcę, żeby Dunlapowie widzieli cię taką przygnębioną. Mam pójść po ciasteczka? Mam jeszcze czas, zanim zabiorę się za parzenie kawy i herbaty.– Nie, mamo. Mówiłam już, że ja pójdę. – Potrzebowała ucieczki, świeżego powietrza, przechadzki, by przewietrzyć głowę, przez chwilę rozmarzyć się, że on jest przy niej, uciec od wiecznie wtrącającej się cztery lata ich romantycznej znajomości Rufus St. Claire nigdy jej nie okłamał. Nigdy. Spóźniał się, spowalniany rozkładem kursów statków i prawami natury, które narzucała rzeka, ale zawsze dotrzymywał słowa i w końcu zjawiał się, krocząc First Avenue z szelmowskim uśmiechem, ramionami uginającymi się pod ciężarem prezentów i z pocałunkami, jeszcze słodszymi i bardziej namiętnymi niż przysuwał swoje jedwabiście gładkie usta do jej ucha i szeptał: Pewnego dnia za mnie drżąc na całym ciele, opadła na krzesło. Tęsknota za nim niemal sprawiała jej fizyczny ból. Aż do dzisiaj, przez całą zimę i wiosnę, miała się dobrze, karmiąc się jego listami. Nadszedł jednak kwiecień, a mężczyzna, którego kochała, nadal się nie z antresoli, na której ścianach wisiały trzy owalne lustra oprawione w czereśniowe drewno, gdzie ubierano i przystrajano dziewczęta, Cora w ogóle nie czuła się jak jedna z panien młodych, którym tak uwielbiała usługiwać. A tak bardzo chciała być na ich była małą dziewczynką, marzyła o swoim wyjątkowym dniu w salonie. O tym, żeby zejść po wspaniałych schodach przy akompaniamencie ochów i achów mamy i Odelii oraz swojej przyszłej teściowej – jeśli nadal żyła – jej rodziny i słodką herbatę i skubała maślane ciasteczko z cukrową posypką, nie mogąc doczekać się szczęścia, jakie przyniesie jej dzień z poczuciem, że jest pospolita, stara, że los o niej zapomniał. Ale on obiecał. I póki nic nie wskazywało na to, by mu nie wierzyć, szła za głosem serca i czekała.– Esmé, pomóż mi – powiedziała Odelia, wskazując na manekin. Usiłowała ubrać go w suknię, którą panna Dunlap wybrała podczas swojego pierwszego pobytu w salonie miesiąc temu. Jej wybór padł na suknię z szablonu czasopisma „Butterick”, więc Odelia użyła swoich czekała na chwilę, w której Ruth po raz pierwszy spojrzy na swoją suknię. Uwielbiała patrzeć wtedy na twarz panny młodej, która zawsze zdradzała jej myśli. To się dzieje naprawdę. Wychodzę za zegar wybił ósmą trzydzieści, Cora poprawiła poduszki na sofie w dużym salonie i upewniła się, że okna są odsłonięte. Sklep był gotowy na przyjęcie klientek.– Panna Dunlap padnie, jak to zobaczy – oznajmiła Cora, idąc w kierunku schodów. – Mamo, Odelio, idę do piekarni. Mamo, przypomnij mi, żebym włączyła gramofon, kiedy przyjadą Dunlapowie. – Ciotka Jane lubiła, gdy panny młode wchodziły do salonu przy akompaniamencie muzyki, Cora zaś chciała podtrzymać tę tradycję. Bo czyż miłość też nie była pieśnią, pieśnią najpiękniejszą ze wszystkich?Cora chwyciła kapelusz i sweter i schyliła głowę, wchodząc do pokoju toaletowego na parterze, aby upiąć kapelusz. Przystanęła na chwilę, wpatrując się w swoje lat. Miała trzydzieści lat. Nie była już dziewczyną. Nie była już nawet młodą kobietą. Ale dojrzałą kobietą, pracującą. Gdzie podziały się te lata? Gdzie podziała się jej młodość?Miała ukochanego w szkole średniej, Randa Davisa. Ale gdy wrócił do domu z wojny, ożenił się z Elizabeth dobrze im życzyła. Tak bardzo rozpaczała po śmierci swojego starszego brata Ernesta juniora w bitwie nad Sommą, że nie miała już siły, by tęsknić za twarz do lustra, delikatnie dotykając kącików oczu, skąd pojedyncza cienka linia znaczyła jej wrażenie, że liczba zawartych małżeństw w latach dwudziestych znacząco wzrosła. Wraz z Odelią i mamą miały pełne ręce roboty. Tylko jakoś nigdy z jej wierzyć, że działo się tak, bo czeka na Rufusa. Dobrze pamiętała chwilę, kiedy go zobaczyła po raz pierwszy… Wkroczył wtedy bez skrępowania do jej sklepu, aby osobiście dostarczyć towar. – Zostawiono to na „Wędrowcu”. Pomyślałem, że doręczę materiał na niej swoje błękitne spojrzenie i nigdy już nie odwrócił wzroku. Bez wahania dała się uwieść. Jego głos przyszpilił jej stopy do podłogi i pomimo wszelkich starań nie mogła wydusić z siebie ani szczęście zjawiła się ciotka Jane, pokazała mu, gdzie ma złożyć bele materiału, i przeprosiła za się od lustra i przygładziła włosy przystrzyżone „na boba”. Nie była piękną kobietą. Mama mawiała, że Cora jest przystojna. Była wysoka i szczupła. Miała sylwetkę nastoletniej dziewczyny, a nie dojrzałej, trzydziestoletniej kobiety. Ale starała się ubierać według najświeższej mody i dawała radę utrzymać swoją szczupłą figurę, nie uciekając się do palenia i stosowania wyszła z salonu głównym wyjściem i ruszyła w stronę centrum Heart’s Bend. Małe, acz bogate miasteczko ukryte w cieniu Nashville tętniło sklepów zamiatali chodniki przed swoimi małymi królestwami, krzycząc do siebie. Była jedną z nie spodziewał się, że w wyniku epidemii malarii pięć lat temu ciotka Jane umrze. Zdaniem władz epidemia została opanowana. Nikt, łącznie z krzepką ciotką Jane, się tego nie – nie bez dumy – przejęła po niej na ulicy przesycone było aromatem pieczonego chleba zmieszanym z kwaśnym odorem końskich odchodów. Rosie, klacz zaprzęgnięta do furmanki z mlekiem, chlastała ogonem gryzące ją minęła Blossom Street, zmierzając dalej First Avenue. Starała się nacieszyć pięknym dniem i zapomnieć o komentarzach mamy. Po drugiej stronie szerokiej alei, tuż przy wejściu do parku Gardenia zauważyła konstabla O’Shannona, który rozmawiał z postawnym mężczyzną w niebieskich obcisłych spodniach wpuszczonych w czarne oficerki i w luźnej koszuli z podwiniętymi rękawami. Wiatr rozwiewał jego złote Rufus! – krzyknęła, przyłożywszy złożone dłonie do ust. Zapomniała o zasadach przyzwoitości, o plotkarzach, którzy właśnie nadstawili uszu. – Kochanie! pobiegła aleją, wymijając przejeżdżający samochód. Kierowca zatrąbił, ale nic ją nie obchodziło. Jej Rufus wzmógł się, gdy tak biegła do niego z sercem przepełnionym poranne przeczucie nie zawiodło jej. Wrócił. Tak, jak mówił. – Rufusie, kochany! Jesteś.

szycie na miarę. Pracownia Ślubna Janina Kobier powstała w 1986 roku. Zajmujemy się projektowaniem i szyciem sukni ślubnych od ponad 30 lat, dzięki czemu nasza pracownia stała się miejscem z tradycją, do którego matki które szyły u nas suknie slubną dziś przyprowadzają swoje córki. Każda panna młoda ma wizję swojej idealnej

W Polsce każdego roku zawieranych jest ok. 200 tys. ślubów. Bez względu na to, czy para decyduje się na huczne wesele, czy kameralne przyjęcia, suknia ślubna jest tym elementem, z którego nie zrezygnuje żadna Panna Młoda. Co więcej, prawie każda kobieta jest w stanie wydać naprawdę duże pieniądze, aby wyglądać w tym dniu jak prawdziwa księżniczka. Salony sukien ślubnych to zazwyczaj bardzo dobry pomysł na biznes. Dlaczego zazwyczaj? Ponieważ jego sukces uzależniony jest od miejsca. Jeżeli zdecydujemy się na otwarcie salonu w małym mieście może okazać się, że zapotrzebowanie na nasz asortyment jest niewielki. Jeżeli natomiast zdecydujemy się na salon w dużym mieście, np. w Katowicach, przy dobrej organizacji, sukces jest niemal pewny. Wiele kobiet planujących ślub wybiera się na poszukiwania sukienki do większego miasta, licząc na znacznie większy wybór oraz lepszą jakość. Ponadto, dobrą sukienkę (z dobrego salonu lub znanej firmy), znacznie łatwiej sprzedać. Panny Młode nie oszczędzają jeśli chodzi o przygotowania ślubne. Oczywiście, niekiedy względy finansowe zmuszają do zakupu tańszej lub używanej sukni, ale najczęściej koszty nie grają roli – ważne jest to, aby suknia była niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju. Cena takiej kreacji może wynieść nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych, choć przeważnie ceny wahają się od 3 do 6 tys. złotych. Co na początek? Lokal, który wynajmiesz wcale nie musi być duży. Wystarczająca powierzchnia jest już do 100 metrów. Na 60 lub 80 metrach bez najmniejszego kłopotu można wyeksponować suknie na manekinach, a także zorganizować przestronna przymierzalnię. Początkowy wydatek w suknie również nie musi być bardzo duży. Kiedy ruch będzie większy, można pomyśleć o rozszerzeniu asortymentu o najnowsze modele sukienek. Jeżeli boisz się robić wszystko na własną rękę lub nie do końca znasz się na modzie ślubnej, warto zastanowić się nad franczyzą. O czym trzeba pamiętać? Przede wszystkim warto dokładnie przeanalizować i zbadać lokalny rynek oraz konkurencję. Dobrze jest wybierać na otwarcie salonu te rejony miasta, w których konkurencji jest jak najmniej. Decydujmy się również na salony w większych miastach. Ponadto, trzeba mieć na uwadze dużą sezonowość w tej branży. O ile w czasie wakacyjnym oraz świątecznym ruch będzie bardzo duży, to w tzw. okresie „martwym” w salonie może być pusto nawet przez kilka tygodni. Ale i z tym można sobie poradzić, wystarczy, że poszerzymy nasz asortyment o suknie wieczorowe, a także ubranka do chrztu oraz sukienki komunijne, a ruch w naszym salonie będzie przez cały rok! Kompleksowość oferty to kolejna ważna kwestia. Jeżeli zaoferujemy Pannie Młodej wyłącznie suknie, z pewnością wybierze salon, gdzie równocześnie będzie mogła dobrać wszystkie dodatki; welon, pończochy, podwiązkę, wianek, buty czy bolerko. Ostatnia sprawa, o której należy pamiętać to rabaty. Są konieczne z kilku względów. Po pierwsze jest to idealny chwyt reklamowy, a po drugie, jest to metoda na sprzedaż starych modeli. Oczywiście cen sukienek klasycznych nie trzeba obniżać – są zawsze modne, ale modele z ekspozycji powinny być nieco tańsze. Polecamy salon sukien ślubnych Katowice – MW. Salon to bardzo dobry interes. Jak każdy biznes należy go jednak szczegółowo przemyśleć; lokalizacja, dobry marketing oraz reklama są istotne! Przyda się również dobre nastawienie oraz miła i kompetentna obsługa salonu.

Ten artykuł pomoże Ci przejść przez kroki, które musisz podjąć, aby otworzyć swój własny salon fryzjerski. Krok 1: Rozbuduj swoje umiejętności fryzjerskie i zdobądź doświadczenie Zanim zdecydujesz się otworzyć swój własny salon fryzjerski, musisz mieć pewność, że posiadasz odpowiednie umiejętności fryzjerskie i

Piękne kreacje i dodatki dla panny młodej to asortyment salonu sukien ślubnych. Dostęp do dobrze zaopatrzonych hurtowni, indywidualnych ofert projektantów, sprawnych krawców i fachowa obsługa klienta są podstawą takiego biznesu. Taki sklep można otworzyć nawet w niewielkiej miejscowości. Zobacz też: Jak handlować w internecie zdrową żywnością W Polsce każdego roku zawieranych jest 180–190 tys. związków małżeńskich. Nowożeńcy do tej wyjątkowej uroczystości przygotowują się miesiącami i wydają na nią krocie. Jednym z podstawowych miejsc, które muszą odwiedzić, jest salon mody ślubnej. Na pierwszą kompleksową wizytę w salonach z tradycjami i doskonałym asortymentem trzeba czekać nawet kilka tygodni. Jeśli więc interesujesz się modą, krawiectwem, masz dobry gust oraz zmysł artystyczny i nie brakuje ci zapału do pracy, to zastanów się nad otwarciem salonu z ubraniami dla panien młodych i ich najbliższych gości (świadków i druhen). Odpowiednia lokalizacjaTaki lokal może powstać nawet w niewielkiej miejscowości. W tym przypadku najwyższa jakość asortymentu i dobra reklama zdziałają cuda i przyciągną klientów nawet z daleka. Teoretycznie nie należy lokalizować sklepu w sąsiedztwie istniejących już przedsiębiorstw z podobnymi produktami. Jednak w tym biznesie ta prawidłowość się nie sprawdza i raczej stawia się właśnie na branżowe centra handlowe. W wielu miastach jest sporo takich miejsc, np. w Warszawie to ul. Targowa, bazar Różyckiego i al. Jana Pawła II. Szukając idealnej lokalizacji dla siebie, sprawdź nie tylko miejsca w centrum miasta czy w pasażach handlowych, ale również te, gdzie króluje już branżowa konkurencja. Pomysł na biznes! Ekologiczna moda regionalna Salon z prawdziwego zdarzeniaSklep z sukniami i dodatkami ślubnymi musi mieć dużą witrynę widoczną z daleka. Sama powierzchnia sklepu powinna liczyć 40–60 mkw. Wnętrze należy podzielić na część ekspozycyjną, w której staną manekiny w sukniach, wieszaki i półki z dodatkami, oraz na szerokie, wygodne przymierzalnie. W większym lokalu znajdzie się też miejsce na stanowisko krawcowej i poczekalnię z kawowym stolikiem oraz stojakami na katalogi. Urządzając wnętrze salonu, zwracaj uwagę na kolorystykę. Najlepsze będą rozświetlające i optycznie powiększające wnętrze rozmaite odcienie bieli, błękitu, różu, szarości, kawy z mlekiem. Lepiej zrezygnować z rażącego pomarańczowego, żółtego czy zielonego. Lepiej też nie inwestuj w dodatkowe zdobienia ścian. Postaw na minimalizm i klasykę. Hity sezonuW sklepie dla nowożeńców najważniejszy jest asortyment. Suknie wyeksponowane w witrynie muszą zachęcać do odwiedzin salonu. Najlepiej postawić na najmodniejsze kreacje i różne fasony, by każdy mógł znaleźć coś ciekawego dla siebie. Oczywiście nie można przesadzić z ekspozycją, bo ściśnięte suknie stracą swój urok. Nawet w niewielkim salonie warto mieć co najmniej 20 modeli sukienek dla panny młodej. Większa oferta może być w katalogach i sprowadzana na specjalne zamówienie klientki. Nie powinno zabraknąć największych hitów sezonu. Na nadchodzący rok kreatorzy mody postawili na modele o fasonie syrena, proste sukienki odcinane pod biustem oraz modele z głębokim lub transparentnym dekoltem zdobionym kamieniami, perłami czy haftami. W kolorystyce oprócz klasycznej bieli prym będą wiodły odcienie szampana, delikatnego różu i nude. W salonie trzeba mieć również dodatki, takie jak torebki, rękawiczki, nakrycia głowy. Warto postawić także na kreacje weselne dla gości – przede wszystkim świadkowych i druhen. Oprócz tego możesz prowadzić też dział z ubraniami do chrztu i do Pierwszej Komunii Świętej. Jednak zanim wybierzesz się na hurtowe zakupy, przejrzyj dokładnie branżowe magazyny i portale internetowe. Poszukaj tam producentów i hurtowników cieszących się bardzo dobrą renomą. Warto podkreślić, że w tej branży na zakup hurtowy składa się pięć sztuk. Może zdarzyć się również, że jakaś marka będzie chciała zaistnieć w twoim salonie na wyłączność. Nie odrzucaj od razu takiej propozycji. Taki firmowy franczyzowy sklep to dobry pomysł dla osób, które mają obawy przed prowadzeniem w pełni samodzielnego biznesu, a marzą o własnej firmie związanej z modą ślubną. Przeczytaj też: Warto uruchomić studio urody Odpowiedni personelSukces salonu dla nowożeńców zależy też od obsługi. Sprzedawcą może być sam właściciel. Osoba, która ma oferować i dobierać suknie ślubne, powinna znać bieżąe trendy, typy sylwetek i urody. Musi być fachowcem, który pomoże pannie młodej dobrać najlepszą kreację. Osoba na tym stanowisku powinna też wyróżniać się wysoką kulturą osobistą i miłą aparycją. Drugim bardzo ważnym pracownikiem jest doświadczona krawcowa wyspecjalizowana w tworzeniu ślubnych konstrukcji. Bez niej salon z sukienkami ślubnymi nie ma racji bytu. Zwykle dostępną w sklepie sukienkę trzeba poprawić czy znacznie przerobić, a nawet uszyć egzemplarz od nowa. Dobrze, gdy taka osoba cały czas jest na miejscu i również bierze udział we wszystkich przymiarkach. Niestety, znalezienie specjalistki w tej branży nie jest proste. Dlatego przed ostateczną decyzją o otwarciu salonu warto rozejrzeć się na rynku za dobrą krawcową, która będzie gotowa do współpracy. Salon w sieciSalon sukien ślubnych powinien być widoczny także w internecie. Podstawą dobrej strony internetowej są piękne zdjęcia kolekcji. O fotografie dobrej jakości raczej nie trzeba się martwić, bo producenci sukienek dysponują gotowymi sesyjnymi zdjęciami wykorzystywanymi do katalogów. Jednak decydując się na sprzedaż kreacji od wielu producentów, warto pokusić się o zrobienie własnych prezentacji. Powód? Gotowe zdjęcia mogą znacznie się różnić od siebie pod względem jakości czy aranżacji, a to może obniżać walory estetyczne witryny. Na stronie internetowej nie może zabraknąć zdjęć samego salonu, obsługi i oczywiście właściciela. W kilku zdaniach opisz swój sklep i swoją modową ślubną pasję. Dobra autoprezentacja na pewno spotka się z aprobatą potencjalnych klientek. Koniecznie wypełnij rubrykę „kontakt". Zamieść tam numer telefonu do salonu, do siebie i e-mail. Pamiętaj, że każde nieodebrane połączenie czy spóźniona odpowiedź na elektroniczny list może skutkować stratą klienta. A na to młoda firma nie może sobie pozwolić. W ramach prowadzenia działań w internecie można też pokusić się o prowadzenie sklepu on-line. Jednak warto podkreślić, że nawet w takiej sytuacji trzeba dysponować stacjonarnym lokalem, w którym można na żywo zobaczyć kreację i swobodnie ją przymierzyć. Jeśli nie chcesz inwestować w samodzielny lokal, a marzysz o sprzedaży sukien ślubnych, to dobrym rozwiązaniem może okazać się współpraca z innym stacjonarnym sklepem oferującym elegancką damską odzież, który będzie użyczał przymierzalnie na twoje potrzeby. Sprawdź: Jak zarabiać na rękodziele Reklama i promocjaCelem każdego młodego przedsiębiorcy jest zdobycie jak największej grupy klientów. W przypadku salonu sukien ślubnych położonego w niewielkiej miejscowości, może sprawdzić się współpraca z fryzjerami, kosmetyczkami, kwiaciarkami, a nawet sklepami z elegancką bielizną damską. Warto zostawić tam swoje wizytówki i ulotki, oczywiście w zamian umożliwiając innym przedsiębiorcom taką promocję u siebie. Skuteczna może być również tradycyjna reklama w lokalnych mediach. Działaj też w serwisach społecznościowych i udzielaj się na branżowych stronach i forach internetowych. Sezonowy biznesWarto podkreślić, że choć salon z modą ślubną jest czynny cały rok, to raczej jest to biznes sezonowy. Największe zainteresowanie tym asortymentem przypada na okres wiosenno-letni. Zimą i późną jesienią nowożeńców wielu nie ma, tak że trzeba wcześniej zarobić wystarczającą kwotę pieniędzy, by sklep przetrwał cały rok. Ceny sukien ślubnych wahają się od kilku do kilkudziesięciu tysięcy złotych. Zwykle sprzedawca narzuca co najmniej 100 proc. marży. Ale pamiętaj, że w tej branży także są wyprzedaże. Zatem po sezonie ceny kolekcji należy obniżyć o co najmniej 20 proc. Zobacz koniecznie: Pomysł na biznes. Własny zakład usług kominiarskich Niezbędne formalnościSklep z sukniami ślubnymi pod względem formalnym zakłada się bardzo prosto. To klasyczna działalność gospodarcza, która nie wymaga specjalnych pozwoleń czy koncesji. Wystarczy zarejestrować jednoosobową firmę w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Można to zrobić elektronicznie lub w urzędzie gminy. Jeśli będziesz zatrudniał pracownika, to pamiętaj o zgłoszeniu go do ZUS. Ze względu na rejestrację kasy fiskalnej musisz też odwiedzić urząd skarbowy. Spełniamy marzenia kobietElżbieta Wierzbicka (50 l.), współwłaścicielka czterech salonów z odzieżą ślubną w Białymstoku (woj. podlaskie):Celebrity Boutique, Boutique Mon Cheri, Bellissima exclusive oraz Cymbeline Paris: – Moja przygoda ze stylizowaniem strojów zaczęła się od tego, że w wieku sześciu lat... pocięłam suknię ślubną mojej mamy i stworzyłam z niej kolekcję ubrań dla swoich lalek. Mama oczywiście się rozzłościła, ale potem była ze mnie dumna i już zawsze zachęcała mnie do kreatywności. Pasją zaraziła mnie również moja nieżyjąca już ciocia, która była projektantką i ubierała wszystkie elegantki z Białegostoku. Skończyłam Wyższą Szkołę Ekonomiczną, a zdobyta na studiach wiedza później bardzo mi się przydała w prowadzeniu własnego biznesu. Zaraz po studiach wyjechałam do USA, do mojej siostry, która także zajmuje się projektowaniem. To u niej praktykowałam, poznawałam kunszt krojenia, i z tymi umiejętnościami wróciłam do Polski. W 1991 r. z drugą siostrą uruchomiłyśmy pracownię krawiecką, a rok później – za namową naszych klientek – otworzyłyśmy pierwszy salon ze strojami ślubnymi. Obecnie prowadzimy cztery salony z kompleksową ofertą strojów i dodatków do ślubu: od ekskluzywnych po skromniejsze – zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn. Salon ślubny nie jest zwykłym sklepem – spełniamy tu marzenia kobiet o pięknym wyglądzie i aby osiągnąć sukces w tej branży, należy kochać kontakt z ludźmi, mieć duszę artystyczną i przez cały czas się uczyć. Dzięki takiemu podejściu klientki przyjeżdżają do nas z całej Polski, a Białystok nazywany jest często polskim centrum mody ślubnej.

O nas. Zapraszamy do odwiedzenia SIENNA Dom Mody Ślubnej — miejsca unikatowego nie tylko w Krakowie, ale całej Polsce. To dla nas zaszczyt gościć kobiety, szukające wymarzonej sukni ślubnej. Do dyspozycji klientek oddajemy luksusowe pomieszczenia zlokalizowane na 4 piętrach zabytkowej kamienicy w sercu krakowskiego Starego Miasta.

Otwarcie salonu sukien ślubnych nie jest obwarowane specjalnymi pozwoleniami czy licencjami. Dla tego biznesu ogromie ważne jest posiadanie (nie koniecznie w formie własności) lokalu o odpowiedniej powierzchni oraz lokalizacja w miejscu szczególnie chętnie uczęszczanym przez potencjalne klientki. Przed otwarciem działalności warto podpisać umowę z jednym z dystrybutorów sukien ślubnych. Być może uda nam się uzyskać towar z odroczonym terminem płatności. Jeżeli posiadamy doświadczenie w pracy jako pracownik salonu sukien, łatwiej będzie nam odpowiedzieć na pytanie, jakie marki są najbardziej poszukiwane, gdzie są dostępne oraz z jakimi kosztami to się wiąże. Zakup tylko niezbędnego minimum jakim jest kilkanaście sukien, wymagać będzie od nas zaangażowania gotówki w kwocie około 50 tys. zł. Pozostałe niezbędne inwestycje: zakup niezbędnych manekinów: 1000-2500 zł adaptacja lokalu: 4000-9000 zł meble: 3000-5000 zł Jeżeli lokal nie stanowi naszej własności, musimy liczyć się z miesięcznymi wydatkami na jego wynajem które zależną będą przede wszystkim od lokalizacji. Jak w każdym biznesie, tak i w przypadku salonu sukien sukces zależy w ogromnej mierze od zaangażowania właściciela, musi on znać specyfikę tej działalności gospodarczej. Jak już wspomnieliśmy najlepiej jeśli sam pracował w salonie co najmniej przez kilka lat. Warto wziąć pod uwagę także fakt że grupa osób które nie formalizują swoich związków stale rośnie, a to oznacza, że chętnych na naszą ofertę również nie przybywa. Aby zaistnieć na rynku musimy zadbać o naszą ekspozycję. Jeżeli mamy doświadczenie i poczucie dobrego smaku, potrafimy wyczuć potrzeby klientów i zmieniające się trendy nasze szanse na sukces znacząco wzrastają. Warto zastanowić się nad poszerzeniem oferty o szycie na wymiar, w dzisiejszych czasach sprzedaż gotowych sukien, czy akcesoriów ślubnych może okazać się mało konkrecyjna. Przygotowanie otwarcia Na wstępie aby zachęcić klientki do naszej oferty musimy wyeksponować nasze suknie, ważna będzie odpowiednia witryna i oczywiście atrakcyjne manekiny, przyciągające oko naszych przyszłych klientek. Ważne jest właściwa ekspozycja i odpowiednie podświetlenie prezentowanych sukien. Warto zainwestować w ogromne stylowe lustro tak aby potencjalna klientka miała możliwość obejrzenia się w wybranej sukni. Na starcie działalności, może udać nam się prowadzić sprzedaż samodzielnie bez zatrudniania pracowników. Już na wstępie warto nawiązać współpracę z profesjonalnym biurem rachunkowym. Warto skorzystać w tym celu z jakiejś wyszukiwarki księgowych . Dodatkowe usługi Planując otwarcie warto pomyśleć o nawiązaniu współpracy z dobrą krawcową, która będzie potrafiła szybko zareagować w przypadku konieczności, dokonania drobnych poprawek takich jak np. zwężenia sukienki. Ten biznes jak niemal każdy wymaga zaangażowania, skierowany jest do osób lubiących bezpośredni kontakt z klientem. Musimy na bieżąco śledzić trendy mody ślubnej i co szczególnie ważne potrafić doradzić taki fason, który podkreśli wszelkie zalety urody potencjalnej panny młodej. Musimy pamiętać że nie zawsze jest to proste zadanie. Naszą ofertę warto poszerzyć o inne kreacje nie koniecznie jedynie suknie ślubne, ale także suknie na poprawiny czy dla świadkowej, mogą stać się one dodatkowym źródłem przychodu. Możemy zająć się też pomocą w drukowaniu zaproszeń, oraz nawiązać współpracę z pracownią florystyczną. Wszystkie te usługi pomogą nawiązać nam relacje biznesowe które w przyszłości mogą przynieść liczne korzyści w postaci poleceń od firm współpracujących oraz zadowolonych klientek.

Nowy Trend W Sprzedazy Aut Salon Samochodowy W Internecie . Na czym polega ten biznes. Jak otworzyć salon samochodowy. Jak otworzyć salon samochodowy. Te sposoby jak otworzyć samochód jeśli kluczyki są w środku pomogą przede wszystkim właścicielom krajowego przemysłu samochodowego lub starzejącym się samochodom zagranicznym. ^{Nie oglądam telewizji, a jeśli oglądam, to tylko po to, żeby zobaczyć Say Yes to the Dress. Z jakiegoś powodu ten przesłodzony, głupiutki program o amerykańskich pannach młodych szukających swoich idealnych sukni zawsze mnie niesamowicie ekscytuje. Nie mogę uwierzyć, że w tej sytuacji nie wpadło mi od razu do głowy zaproszenie do Zawodowych Dziewczyn kogoś, kto pracuje w salonie sukni ślubnych. Na szczęście napisała do mnie Basia Kwinta, stylistka ślubna i menadżerka rodzinnego salonu. Jak tylko przeczytałam maila (i w trzy sekundy wysłałam w odpowiedzi entuzjastyczne TAK!), od razu wiedziałam, że to będzie fajne spotkanie. Ale jak już dotarłam do Wieliczki, zakochałam się totalnie – w opanowanej i kompetentej Basi, w szarlotce upieczonej przez jej mamę, w subtelnej, eleganckiej atmosferze salonu i przepięknych sukniach. Sabe to salon bardzo w stylu slow – wszystkie suknie projektuje mama Basi, szyje je na miejscu zespół pań krawcowych. Działanie tej całej machiny jest fascynujące, ale w naszej rozmowie skupiłyśmy się na fachu stylistki ślubnej, czyli osoby, która obsługuje klientki. Jeśli więc marzycie o pracy wśród tiulów, koronek i tasiemek, chciałybyście pomagać dziewczynom znaleźć tę jedną jedyną suknię, albo po prostu ciekawi Was, jak to wszystko wygląda od kuchni, zapraszam do lektury! Basia ma ogromną wiedzę i fascynująco opowiada, więc tym bardziej polecam. Czym właściwie zajmuje się stylistka ślubna w salonie? Dobre pytanie! Bardzo często dziewczyny marzą o zawodzie stylistki ślubnej, chcą podawać sukienki, jak panie w telewizji, a nie wiedzą z czym to się tak naprawdę wiąże. To zawód podobny do “zwykłej” stylistki, ale ukierunkowany na sukienki i dobór dodatków. Stylistka ślubna musi znać się na fasonach, dekoltach, proporcjach, musi wiedzieć, jak kolory ze sobą grają – nawet mimo tego, że suknie ślubne to głównie śmietanka i biel. Musi umieć sprawić, żeby panna młoda wyglądała jak najkorzystniej, ale zrobić to tak, żeby dziewczynie faktycznie się to podobało i żeby dobrze się w tym czuła. To częsty problem tradycyjnych stylistek – ubierają klientkę tak jak im się podoba. Może i profesjonalnie, ale co z tego, jeśli dziewczyna czuję się sztucznie? Co w takim razie robisz, kiedy dziewczyna upiera się przy sukni, która ewidentnie nie jest korzystna dla jej figury czy typu urody? Najlepiej, jak ktoś sam się przekona. Bardzo nie lubię podejścia typu “niech Pani nawet tego nie mierzy, bo to na pewno nie jest dla Pani!”. W 90% przypadków klientka sama dochodzi do wniosku, że to jednak nie suknia dla niej, mimo że to właśnie taki fason sobie wymyśliła. Szczególnie kiedy zejdzie z podestu w przymierzalni i zobaczy, że suknia rzeczywiście skraca jej nogi czy robi inne tego typu rzeczy. Ale zdarza się też tak, że klientka ma silną wizję konkretnego typu sukienki, mimo że wie że to nie najlepsza opcja dla niej. I wtedy trzeba to jakoś wypośrodkować, żeby wyglądała możliwie najlepiej. Nie może być tak, że dziewczyna, która uwielbia błyskotki, idzie do ślubu w całkowicie matowej sukience, bo my tak zdecydowałyśmy. Tak nie można zrobić. Trzeba coś wymyślić, zaproponować jakieś nowe rozwiązanie, może podsunąć błyszczącą biżuterię? Nie można iść na łatwiznę. Każda dziewczyna jest inna i każdą trzeba poznać, i to właśnie jest fajne w tej pracy. Nie można działać na prostym schemacie typu “jest Pani gruszką, wrzucamy wymiary do maszyny i wychodzi nam że dla Pani to ten i tylko ten model”. Niestety często tak się w salonach zdarza, klientki nam potem o tym opowiadają. No właśnie, naczytałam się na forach, że wizyta w salonie ślubnym bywa stresującym doświadczeniem – niemiłe panie, wciskanie w niepasujące sukienki i tak dalej. Jak nauczyć się być dobrą stylistką ślubną? Niestety nie da się tego dowiedzieć z książki. Dlatego najlepszą drogą jest zatrudnienie się do pomocy w salonie ślubnym na kilka miesięcy, choćby na bezpłatny staż. Najlepiej go szukać w wakacje, wtedy w salonach jest największy ruch. Dopiero wtedy zaczyna się łapać o co w tym wszystkim chodzi i jak to się dzieje, że panna młoda, niezależnie od rozmiaru, nagle odkrywa u siebie talię, ładny dekolt i w końcu widzi w sobie kobietę. Ja jestem w tym od dziecka, ale mamy też panie, które świetnie obsługują klientki, bo przyszły do pracy i po prostu chciały się tego nauczyć. Można wcześniej uczyć się na “zwykłą” stylistkę, można pracować w sklepie, ale to może też być dziewczyna od razu po liceum czy innej szkole, musi tylko znaleźć sobie dobry salon i przez parę miesięcy pomagać, obserwować, uczyć się. Również po to, żeby sama się przekonała, czy naprawdę się jej ten świat podoba, czy nie odbiega od jej wyobrażeń. Przykładowo – dziewczyny są często zdziwione, że to praca, która wymaga choćby podstaw kroju i szycia. Nie trzeba być krawcową, ale trzeba mieć pojęcie o tym, jak sukienka jest skrojona, co można łatwo zmienić. Klientki często pytają, czy mogą wyciąć tył czy dorobić tren i nie można wtedy tego nie wiedzieć. Zdziwienie często budzi też fakt, że w salonie ślubnym trzeba też posprzątać! A jakie inne mylne wyobrażenia o tym zawodzie pokutują? Ostatnio szukałyśmy nowej pani i w sumie przewinęło się nam kilkanaście osób. I bardzo często słyszałyśmy, że ktoś chce sobie w salonie odpocząć albo poprzymierzać sukienki, poprzechadzać się między manekinami, napić się kawy z klientką. Oczywiście, przymierzyć też czasem trzeba – ja też to robię i to nie dlatego, że jestem jakąś maniaczką, ale zwyczajnie potrzebuję wiedzieć, czy sukienka jest wygodna, czy nie gryzie. To jednak bardzo mały wycinek tego, czym musisz się zajmować i co musisz wiedzieć. Dziewczynom się wydaje, że to taka praca, która nie męczy. A tu trzeba się i nachodzić, i napodnosić. Czasem trzeba coś szybko przenieść, manekina czy materiał, więc naprawdę można się w ciągu dnia nabiegać. Do tego zawsze musi być porządek, suknie nie mogą leżeć porozwalane, trzeba je pięknie pozapinać. Pilnować, czy coś się nie odpruwa, czy nie odstaje jakaś nitka. No i jeszcze jedno – w wakacje nie ma wakacji. Sezon ślubny trwa od czerwca do września. Mało który salon daje wtedy dwa tygodnie urlopu, dlatego lepiej nastawić się na wakacje w listopadzie. Na co zwracacie uwagę, kiedy przyjmujecie kogoś do pomocy? Przede wszystkim patrzymy na to, czy dziewczyna chce pracować. Dużo mniej obchodzi nas papier czy nawet umiejętności niż to, czy ktoś rzeczywiście jest chętny. I nie chodzi o takie marzycielskie wyobrażenie tej pracy, tylko czy ktoś faktycznie chce zobaczyć, jak to wygląda, czy się interesuje, potrafi nauczyć się nazw sukienek. I zwykle po paru dniach już widać, czy taka osoba się nadaje, czy nie. Czasem się śmiejemy z mamą, że patrzymy na to, czy ktoś potrafi szybko chodzić. Jak ktoś idzie powoli, to często nam się później sprawdza, że niestety nie będzie sobie radzić. Bo są momenty odpoczynku, są chwile, kiedy się śmiejemy, ale są i chwile, kiedy trzeba się skupić i ogarnąć wiele rzeczy na raz, zapanować nad chaosem. A czy bywa tak, że ktoś się bardzo stara, ale zwyczajnie brakuje mu talentu? Tak. Miałyśmy w tym sezonie dziewczynę, która strasznie chciała i strasznie mi jej było szkoda, ale nie miała zupełnie zdolności manualnych. Ja też absolutnie nie jestem jakimś wybitnym talentem, ale trzeba mieć pojęcie o tym, jak trzymać igłę i nitkę, bo to też pokazuje klientce, że jest w dobrych rękach. Dlatego warto sobie poćwiczyć w domu, wziąć kawałek szmatki i poprzyszywać do niej równo rząd guziczków. Trzeba mieć też swego rodzaju zmysł w palcach, wyczucie – żeby na przykład nie założyć sukni za wysoko albo za nisko. Częściowo można to wyćwiczyć, ale częściowo trzeba mieć to w sobie. Stylistka musi też umieć zauważyć, że jak skróci trochę rękawek, to dłoń nagle wyda się zgrabniejsza, ramię smuklejsze. Potrafić pokazać klientce, że po zmianie paska na węższy o kilka centymentrów talia wydaje się mniejsza, a wcześniej wyglądała topornie. Dlatego jeśli ktoś szył, albo nawet malował, choćby i w podstawówce, to to się później przydaje. I udało Wam się kogoś w końcu zatrudnić? Tak, jak już straciłyśmy nadzieję! I chyba nie miałyśmy jeszcze pani, która tak szybko by się wszystkiego nauczyła. To dziewczyna, która pracowała wcześniej w sklepach odzieżowych – nie jest jakąś mega krawcową, ale ma podejście do ludzi i widać, że bardzo chce tutaj być. Po prostu widziałam to w jej oczach, już po kilku dniach. Mogła przyjść wcześniej, mogła zostać dłużej, i to nie dlatego, że my od niej tego wymagaliśmy, tylko że sama chciała. I to jest chyba taka uniwersalna zasada, w każdym zawodzie. Żeby chcieć, i chcieć tak naprawdę – ze wszystkimi trudniejszymi rzeczami, nie tylko tak, jak to sobie w głowie wymyśliliśmy. W salonach sukni ślubnych pracują tylko kobiety? W naszym tak, ale nie mamy nic przeciwko temu, żeby pracował facet! Kiedyś nawet zgłosił się do nas młody chłopak, ale ostatecznie został projektantem – czyli poszedł w zupełnie inną stronę, myślę że nie czułby się u nas szczęśliwy, nosząc manekiny. Myślę, że paniom młodym by to w ogóle nie przeszkadzało, czasem mamy nawet wrażenie, że część z nich nie ufa na początku innej kobiecie. Bo myślą, że nie chce, żeby wyglądała ładnie? Tak, to zresztą częsty problem – nawet w sklepach odzieżowych patrzymy na podchodzące ekspedientki nieufnie. Bo może ta pani wcale nie chce dla nas dobrze? Może swoją sukienkę miała najładniejszą i teraz nie chce nikomu nic dobrego podpowiedzieć? Co musi umieć dobra stylistka ślubna? Musi się interesować modą. Nie trzeba być jakąś totalną fashion victim, ale dobrze jest się interesować trendami, niekoniecznie tylko ślubnymi. Warto jest podpatrywać tendencje w “zwykłej” modzie, bo można to później ciekawie wykorzystać przy sukniach ślubnych, no i człowiek nie zamyka się tylko na te pięć fasonów. Z typowo ślubnych źródeł warto znać polski magazyn “Wedding” czy najpopularniejszy amerykański “Brides”, mają też dobrą stronę internetową. Tylko nie trzeba brać wszystkiego bezkrytycznie, bo tam wszystko jest takie polukrowane, jak w “Say Yes to The Dress”. Ja bardzo lubię francuski “Vogue”, jest bardziej wyluzowany. Mają też świetną stronę internetową, gdzie w zakładce ślubnej można poczytać o historii sukienek. Potem może to zaowocować w rozmowie z klientką – widziałaś coś na starym zdjęciu i stwierdzasz, że idealnie by pasowało. Musi być też dobrą obserwatorką. Ja czasem na ulicy widzę, w czym mijanej kobiecie byłoby dobrze. I musi być cierpliwa, umieć pracować z ludźmi – niezależnie od tego, czy potrzebuje się potem po pracy wyciszyć, czy bycie wśród ludzi dodaje jej energii. Czasem klientka potrafi wybierać sukienkę trzy godziny. I nieważne, czy jesteś zmęczona, czy właśnie się z kimś pokłóciłaś albo bolą Cię nogi (przy okazji – trzeba mieć wygodne buty!) – musisz poświęcić jej czas i zawsze pamiętać, że ona przyszła tu pierwszy raz i pierwszy raz wybiera sukienkę. To nie jest zakup nowych dżinsów! Więc nawet jak masz najgorszy humor świata, to nie możesz tego po sobie pokazać. Trzeba być opanowanym i empatycznym. Ja zawsze staram się podchodzić do klientek trochę jak koleżanka, nie stwarzać dystansu typu “ja tu jestem wielka pani i powiem Ci, w czym masz iść do ślubu”. Jak wygląda typowy dzień pracy stylistki? Zaczyna się dość wcześnie. My otwieramy o 9, trzeba być pół godziny wcześniej. U nas – i myślę, że w większości salonów jest podobnie – dzień zaczyna się organizacją pracy. Spotyka się cały zespół, patrzymy w terminarz i sprawdzamy, co mamy na dany dzień, czy na przykład klientka, która jest umówiona, była już u nas wcześniej. Czyli trzeba się umawiać, nie wchodzi się z ulicy? Przychodzą też klientki z ulicy i staramy się być na nie otwarci, ale to bardzo porządkuje pracę, jeśli wiesz kto o której godzinie przychodzi. Dlatego co rano się spotykamy i wszystko ustalamy – wiele rzeczy często się później zmienia, ale dobrze mieć wstępne ramy, Potem dobrze jest sobie zrobić jakąś kawę, żeby postawić się na nogi i pozytywnie nastroić na cały dzień. A o 9 zaczynają przychodzić klientki. Poświęca się klientce tyle czasu, ile potrzebuje. Przynosisz sukienki, doradzasz, dobierasz dodatki – jeśli to pierwsza przymiarka. Bo później są jeszcze drugie i trzecie, jeśli ktoś już się zdecyduje na dany model. I pomagasz też włożyć sukienkę? Bo to chyba dość skomplikowane? Tak, chyba że masz do pomocy osobę, która się uczy. Wtedy ona pomaga zakładać sukienkę, a Ty proponujesz kolejne fasony. Bo nie tylko klientka wybiera sukienki. Jest bardzo różnie. Niektóre klientki oczekują od Ciebie, że to Ty im wskażesz wszystkie pasujące modele, a one nie będą się angażować, bo ufają, że znasz się na tym najlepiej. Ale najczęściej jest tak, że panie wybierają sobie kilka sukienek, które im się podobają, a Ty możesz im delikatnie zasugerować: “ja bym Panią jeszcze widziała w tym”. Większość klientek jest na to otwarta, bo przecież co im szkodzi założyć jeszcze tę suknię. Najwyżej będziemy szybko ściągać, jak się nie spodoba. Później donosi się jeszcze dodatki, żeby klientka mogła sobie wszystko razem wyobrazić. A na koniec trzeba sukienkę z powrotem rozsznurować, ściągnąć i znów włożyć na manekina. A jak to wygląda technicznie? Manekiny wyglądają mi na rozmiar 38, wyobrażam sobie, że jak przychodzi drobniejsza dziewczyna, to można sukienkę jakoś poupinać, ale co się robi w przypadku klientek o większym rozmiarze? Wszystko zależy od tego, o ile większy to rozmiar. Robimy sukienki tak, że dziewczyny do rozmiaru 44 są w nie w stanie wejść – są sznurowania, guziczki, długie zamki, specjalnie po to, żeby dało się je przymierzyć. Mamy też kilka modeli w większych rozmiarach. A jeśli klientce w rozmiarze 50 podoba się sukienka w rozmiarze 38, to moim zadaniem jest zrobić wszystko, żeby mogła sobie w niej siebie wyobrazić. Przykładam wtedy sukienkę, zapinam czymś z tyłu, tak żeby wyglądało to jak najbardziej realistycznie. Trzeba sobie wtedy trochę dowyobrażać, ale trudno byłoby nam mieć sukienki w każdym rozmiarze, modele z manekinów najczęściej idą na straty. No właśnie, myśląc o pannie młodej, najczęściej mamy przed oczami dwudziestopięcioletnią dziewczynę w rozmiarze 36, a przecież klientki muszą być różne! No jasne, są przecież drugie małżeństwa, czasem panie decydują się na ślub dopiero w starszym wieku – najstarszą klientkę mieliśmy chyba w okolicach sześćdziesiątki. Czasem klientki przychodzą już z dziećmi. Zwykle decydują się wtedy na prostsze sukienki, chociaż są wyjątki. Miałyśmy panią młodą, która brała drugi ślub i zażyczyła sobie princeskę wyszywaną kamieniami, z wielkim białym dołem. Oczywiście o nic nie pytałyśmy, ale sama chyba uznała, że musi się wytłumaczyć i powiedziała nam: “wiedzą panie, ja na pierwszy ślub miałam taką prostą sukienkę, to były lata osiemdziesiąte i nie było żadnych materiałów, niczego… no to teraz bym chciała zaszaleć!”. Super! Mam wrażenie, że powoli znika też piętno ciążące nad ślubami cywilnymi, do których to tylko w garsonce albo w prostej sukience. Tak, nie ma już teraz różnicy. Chociaż jest dużo ślubów cywilnych w ogrodach i dziewczyny wybierają lekkie, zwiewne sukienki. Od początku marzyłam, żeby pozbyć się gorsetów i w końcu moje marzenie się spełniło! Czyli faktycznie są już passe? W większości przypadków tak, przynajmniej te typowe, sznurowane, sztywne. Dziewczyny chcą się czuć wygodnie. Chociaż wiadomo, że zdarzają się też klientki, które mówią “pocierpię trochę, ale będę miała talię jak Marilyn Monroe”. Więc można czasem dołożyć gorset tam, gdzie go nie ma, ale będzie wtedy mniej komfortowo. U nas bardzo dużo modeli powstaje właśnie w ten sposób. Klientki mówią: “ja to bym tutaj zmieniła”, albo “może tutaj coś takiego”. Nie trzeba się inspirować nie wiadomo czym, wystarczy ich słuchać. Ile czasu poświęca się przeciętnie jednej klientce? Średnio około godziny. Są panie, które od razu mówią “to ta sukienka, jestem zdecydowana, proszę mi tu czasu nie zabierać”. Ale są i takie, które spędzają u nas 2-3 godziny i tyle czasu trzeba im poświęcić. Dlatego staramy się, żeby każda pani miała chwilę odpoczynku po kolejnej klientce. Bo zwykle ma się w głowie daną dziewczynę z jej wymiarami, oczekiwaniami, pytaniami i trudno jest po minucie przeskoczyć do kolejnej. Dlatego najlepiej jest zrobić sobie małą przerwę, przejść się po pracowni, i dopiero wrócić do kolejnej klientki. W ciągu jednego dnia pracy spotyka się nawet 5-6 kobiet. Jedna jest spokojna i cicha, druga wybuchowa, płacze, a trzecia ma gorszy dzień i niekoniecznie jest dla Ciebie miła. I z każdą z nich trzeba sobie poradzić. Wybieraniu sukni ślubnej na pewno towarzyszą ogromne emocje. Jak sobie z tym radzicie? Nie mam z tym jakiegoś strasznego problemu, chociaż wiadomo, te emocje są przeróżne i często poruszają. Czasem widać bardzo mocną relację mama-córka, innym razem widać, że dziewczyna ma wątpliwości, czy ona w ogóle chce iść do tego ślubu. Rozmyślił się Wam kiedyś ktoś w przymierzalni? W przymierzalni nie, ale zdarzyło mi się kilka razy widzieć, że dziewczyna się potwornie wahała i dopiero kiedy włożyła na siebie tę sukienkę, to docierało do niej to “Boże, co ja robię!”. Może to i lepiej, że tę sukienkę trzeba tyle wcześniej wybrać, przynajmniej jest czas, żeby się dziewczyna jeszcze opamiętała. A wracając do emocji – ja zawsze staram się wzbudzić zaufanie. Tak, żeby klientka wiedziała, że jest w dobrych rękach, że nam się nie spieszy ani że nie chcę jej niczego wcisnąć. Nie miałoby sensu, żeby poszła do ślubu w czymś, co jej się nie będzie podobać, bo jak jej się nie będzie podobać, to dla mnie to też później żadna reklama. Jak się rozpłacze, to podbiegam z tą chusteczką, jak w tych wszystkich programach telewizyjnych. Podchodzę, pomagam się wyciszyć, czasem dziewczyna musi wyjść na chwilę, bo cała jest poryczana. Dopiero wtedy człowiek zdaje sobie sprawę, jaki to jest ważny moment. Może się wydawać, że to w końcu tylko kupowanie sukienki – wiele dziewczyn o tym marzy, ale ostatecznie to nic takiego. A są osoby, dla których to prawdziwy rytuał przejścia, najważniejsza na ten moment sprawa w życiu. Cały czas przecież zdarzają się dziewczyny, które dopiero po ślubie wyprowadzają się od rodziców, zaczynają mieszkać z partnerem. Bardzo często słyszę od klientek, że po założeniu sukienki “w końcu poczuły się takie dorosłe”. Wyobrażam sobie, że wiele dziewczyn ma wizję idealnego ślubu, bez jednego odstającego włoska, wszystko musi być perfekcyjnie. Tak, i to często wiąże się z wieloma negatywnymi emocjami. Dziewczyny wyobrażają sobie, że wejdą do salonu i my sprawimy, że nagle zaczną wyglądać jak z żurnala. A przecież niekoniecznie mają wygląd modelki z Berty, obrobionej na piątą stronę. To chyba jest najgorsze w pracy stylistki – poczucie, że klientka Cię w ogóle nie słucha i traktuje z góry. Ale zawsze sobie wtedy myślę, że kurczę, może mnie by też tak odbiło, i staram się to za wszelką cenę zrozumieć. I niektóre dziewczyny po początkowym dystansie się wtedy otwierają, więc może jest to jakaś recepta? Są jakieś klientki albo sukienki, które zapamiętałaś szczególnie? No pewnie! Pamiętam klientkę, która nie była umówiona, po prostu wpadła po drodze. Miała już wybraną inną sukienkę. Była drobną blondynką, taka dziewczyneczka. Przyjechała z siostrą. Weszła do salonu i najbardziej spodobała jej się dopasowana sukienka z gipiury. Nazywała się chyba “Matra” – bo u nas wszystkie sukienki mają nazwy. Pamiętam, że nie obsługiwałam jeszcze wtedy klientek, tylko byłam obserwatorem, pomocnikiem Św. Mikołaja. I kiedy założyła tę sukienkę, wszyscy stanęli, cały salon, łącznie ze mną – a każdy coś robił, coś gdzieś przenosił. Nie mogliśmy oderwać od niej wzroku, a ona się tak pięknie popłakała. Wiem jak to brzmi, ale jak przytuliła się do siostry ze “szkoda, że mama teraz tego nie widzi”, to naprawdę był to poruszający moment. Widać było, że poczuła się nagle kobietą, właśnie w tamtej chwili. A dla mnie to był jeden z pierwszych momentów, w którym poczułam że ta praca absolutnie nie jest nudna. I wzięła tę sukienkę? Wzięła. Mnóstwo mam takich historii, była na przykład klientka, która brała u nas już drugi ślub. To była tak smutna historia, że nie mogła nie zapaść mi w pamięć. Jak z filmu. Dziewczyna była mniej więcej w naszym wieku i została wdową, a swojego drugiego męża poznała na cmentarzu – stał przy grobie swojej pierwszej żony. Chyba zażyczyła sobie, żeby sukienka miała liliowy paseczek. Wyszło piękne, ale to te historie, które stoją za sukienkami, pokazują na czym naprawdę polega ta praca. I sporo jest takich osób, które opowiadają w salonie swoje historie? Czy raczej wchodzą, kupują, wychodzą? Różnie, ale mam wrażenie że u nas sporo dziewczyn się otwiera, to jednak nie jest szybka wizyta w sieciówce. Spędzasz z klientką przynajmniej godzinę, cały czas jesteś blisko niej. Dobierasz, ściągasz, pomagasz, szybko się wytwarza intymna atmosfera i od razu człowiek ma skłonność do zwierzeń. Najczęściej to jakieś historie związkowe, czasem pytania typu “poznaliśmy się dwa miesiące temu, czy Pani uważa, że to za wcześnie na ślub”? A co jest dla Ciebie w tym zawodzie najtrudniejsze? Okres ścisłego sezonu ślubnego, bo działa się wtedy pod dużą presją czasu. Bardzo dużo sukienek, bardzo dużo odbiorów, bardzo dużo panien młodych. Musisz każdej klientce poświęcić uwagę, a dziennie masz ich po dwanaście czy piętnaście. Wszystkie za moment mają ślub i sukienka musi być gotowa, choćby dziewczyna zgrubła czy schudła. Często w ostatniej chwili, już przy odbiorze, okazuje się, że klientka zrzuciła pięć kilo. I choćby się zarzekała, że nie, to widać to po sukience. Trzeba wtedy prosić panie w pracowni o szybkie zwężenie, szczególnie jak ktoś przyjechał z daleka. I robi się kolejka klientek, które przecież też czekają! Jak ktoś ma dwa tygodnie do ślubu, to może się przecież zdarzyć że puszczą mu nerwy i na Ciebie nakrzyczy. I nie możesz sobie wtedy pozwolić, żeby się rozpłakać czy niemiło odpowiedzieć. Trzeba poukładać sobie w głowie, że dla klientki to ogromne emocje i niekoniecznie jest tak, że Cię nienawidzi. Uspokoić i ją, i siebie. Czasem trzeba się też nanosić, to fizycznie bardzo męczące. I nie zawsze jest możliwość, żeby poprosić kogoś, żeby Cię na chwilkę zmienił, bo masz gorszy dzień. To też jest bardzo ważne – w salonie pracujesz nie tylko z klientkami, ale też z całą załogą. Musisz się dogadywać z paniami krawcowymi (to anielskie dusze!) i z innymi dziewczynami, które z Tobą pracują. My mamy ten komfort, że możemy sobie dobierać osoby do współpracy, bardzo nam zależy, żeby atmosfera była miła. Ale założę się, że są salony, gdzie ta atmosfera niekoniecznie taka jest, jest prowizja od sprzedaży, dziewczyny między sobą rywalizują, więc nie zawsze można liczyć na przyjaźnie w pracy. Jak praca stylistki wygląda od strony formalnej? Można liczyć na etat? Myślę że jak najbardziej, przynajmniej tutaj, na południu Polski. To ciągle bardzo poszukiwana profesja, tak samo jak panie krawcowe. Jest więcej szukających salonów, niż chętnych osób. To nadal pewna nisza – do niedawna były tylko ekspedientki, które po prostu podawały sukienki, teraz klientki oczekują od takiej osoby dużo więcej. Co mogę jako klientka zrobić, żeby ułatwić pracę salonowi ślubnemu i usprawnić cały proces? Tak żebym nie rozpłakała się w przymierzalni w tym złym sensie? Fajnie, żeby dziewczyna się zastanowiła, czego szuka. Czy woli jak coś błyszczy, czy ma być gładko? Zazwyczaj pytamy, co nosi na co dzień i co by chciała mieć w tej sukni, więc dobrze jest umieć na te pytania odpowiedzieć. Poza tym warto jest być pozytywnie nastawionym. Zawsze mówię, że jak ktoś czuje, że ma gorszy dzień, to najlepiej zadzwonić i przełożyć wizytę. I nawet nie chodzi o to, że dla nas to będzie ciężkie, ale dla klientki byłaby to męczarnia. Na pewno tej sukni nie wybierze, a jak wybierze, to wybierze źle. Dobrze jest też mieć porządnie dobraną bieliznę, najlepiej w kolorze cielistym albo śmietankowym. I w miarę naturalny makijaż, żeby widzieć się w swojej karnacji i kolorach, żeby nie było później szoku, że w dniu ślubu sukienka wygląda inaczej, niż wyglądała z czerwoną szminką. Jak ktoś ma długie włosy, to warto zabrać ze sobą frotkę, żeby móc je spiąć i odsłonić plecy. W przymierzalni jest podest, więc buty na obcasie nie są konieczne, ale warto je mieć, jeśli mierzy się krótką sukienkę – nogi zupełnie inaczej wtedy wyglądają. No chyba, że ktoś planuje założyć baleriny. A jak ktoś już ma buty, to ja uważam, że lepiej je zabrać i przejść się kawałek. Bo jak tylko stoisz, to nie wiesz do końca, jak sukienka będzie się układać w ruchu, w tańcu, czy będzie Ci wygodnie. Dlatego zawsze proszę też klientki, żeby podniosły ręce do góry, usiadły, uklękły. Słynny jest “test makareny” – jak potrafisz zatańczyć w sukience makarenę, to już jest dobrze. Trzeba też uważać, z kim się przychodzi. Często dziewczyny biorą kogoś, bo wypada i potem się przy tej ciotce, kuzynce, teściowej nie czują swobodnie. Jeśli to nie są najbliższe osoby, czasem po prostu źle doradzają, a czasem niekoniecznie chcą dla tej dziewczyny najlepiej. I na końcu ona sama już nie wie, czy wybrała tę sukienkę dla siebie, czy żeby kogoś zadowolić, bo na przykład babcia życzyła sobie długi rękaw, a nie odkryte ramiona. To jaka jest optymalna liczba doradców? Trudno powiedzieć, pięć dobrych osób może być lepszych niż jedna zawistna pseudo-przyjaciółka. Ale zazwyczaj fajnie się pracuje jak są dwie, trzy osoby. I to właśnie najczęściej wtedy, kiedy dziewczyna jest z kimś, przy kim czuje się swobodnie – z mamą, z siostrą. Warto zabrać kogoś, kto Cię zna, z kim możesz się powygłupiać, kto wie że tu Ci coś wisi, tu masz za dużo, tam za mało, i nie będziesz skrępowana. Czasem zdarzają się też takie dziewczyny, i ja bym się pewnie do nich zaliczała, które wolą przyjść same. I to często dobre rozwiązanie – przecież sama najlepiej wiesz, jaką chcesz suknię. Są też klientki, które przychodzą ze swoimi facetami, bo to ich najlepszy przyjaciel i przecież musi w tej chwili przy nich być. Niektórych to wciąż szokuje, ale dla mnie to świetne rozwiązanie, kiedy widzę, że para się dobrze dogaduje, to ich wspólny wybór i dziewczyna jest spokojna, że sukienka na pewno się partnerowi spodoba. A do tego jeszcze fajnie spędzą czas. A dlaczego w salonach nie można robić zdjęć? Przecież jakbym chciała odgapić i uszyć sobie dany model, to dużo bardziej szczegółowe zdjęcia mam na stronie? Nie o to chodzi. Zwykle nie pozwalamy robić zdjęć, chyba że to już ostatnie przymiarki, bo działa tzw. “czarny PR”. Dziewczyny robią zdjęcia w przymierzalni, zwykłym aparatem. I znajdowałyśmy później na forach nasze piękne sukienki, zupełnie niedopasowane, wyglądające po prostu koszmarnie. Jeśli ktoś chce sobie dokładnie przypomnieć sukienkę, to są właśnie zdjęcia na stronie. Wiem, że to trudne, bo inaczej wygląda na Tobie, a inaczej na modelce, ale musimy z tego jakoś wybrnąć. Wróćmy jeszcze do rad dla klientek. Sukienkę wybiera się dużo wcześniej, co zrobić, żeby po wyborze się nią nie znudzić, albo nie zakochać w pięciu innych? Trzeba po prostu dobrze wybrać. Najlepiej, jeśli wybierzesz sukienkę, w której po prostu czujesz, że to jest to. Rzadko się wtedy zdarza, żeby dziewczyna trafiła potem na coś fajniejszego. Ale jeśli będzie to wybór w pośpiechu, albo posłuchasz jakiejś cioci Frani, to będziesz potem miała wątpliwości. Jeśli jeszcze w trakcie przymiarek zobaczysz coś, co Ci się podoba, to po prostu o tym powiedz. Często da się jeszcze coś zrobić, na przykład przemycić zdobienie, które spodobało się na innej sukience. Czasem wystarczy zmierzyć sukienkę, która teoretycznie podoba Ci się bardziej. Bardzo często po przymierzeniu okazuje się, że tak Ci się tylko wydawało – dlatego dobrze to sprawdzić i się uspokoić. Ale jeśli się zakochasz, to trzeba zrobić tak, żebyś miała tę wymarzoną, bo później będziesz żałować. Jak sobie radzisz z oddzielaniem czasu pracy od czasu odpoczynku? To chyba wyjątkowo trudne w przypadku rodzinnej firmy? Trzeba się bardzo pilnować, żeby salon i suknie nie były jedynym tematem, żeby nie oduczyć się tego zwykłego, rodzinnego “co tam u Ciebie słychać?”. Dobrze jest wyjść, napić się kawy, porozmawiać o książce, o zakupach o głupim programie w telewizji. Warto też doceniać, kiedy ktoś robi coś poza tą pracą, ma jakąś pasję. I ogród, dobrze że jest ogród! Można na chwilę wyjść, odpocząć od tego wszystkiego. No i jemy wspólnie obiady, które robi mój tata – dopiero teraz zaczynam doceniać, jaka to rzadkość! A masz jakieś rytuały, które szczególnie Cię relaksują? U mnie to zwykle najprostsze rzeczy – lubię na przykład pójść do księgarni i… wąchać książki. Wyjść na świeże powietrze, pójść na spacer. Robię sobie też wieczorne mini-spa – przygotowuję kąpiel, zapalam świeczkę, potem wchodzę pod kocyk. Może to płytkie, ale lubię też sobie kupić kolorową gazetę, poczuć jej zapach, pooglądać obrazki. Mój mąż mnie pyta co ja w tym widzę, tam przecież nie ma żadnej treści, a ja po prostu lubię nacieszyć oczy. Może to nie jest wybitnie ambitny sposób relaksu, ale są osoby, które zupełnie nie potrafią wypoczywać, więc sukces jest już wtedy, jak umiesz się wyłączyć i nie czujesz się winna. Miałam tak przez jakiś czas, bardzo trudno jest się odciąć, kiedy masz dzień wolny i wiesz, że w firmie jest sajgon, dzieje się mnóstwo rzeczy na raz. Ale trzeba nad tym popracować – inaczej to wszystko przestaje cieszyć. I jak dwa Was brzmi praca w salonie sukien ślubnych? Ja Basi zazdroszczę okrutnie i dopisuję stylistkę ślubną do listy zawodów, które mogłabym wykonywać, gdybym nie robiła tego, co robię. Jeśli ciekawi Was tematyka ślubna, zerknijcie na bloga Basi, niedawno wydała też książkę o tym, jak dobrze wybrać suknię. Niestety w salonie jej w najbliższym czasie nie spotkacie, bo niedługo zostanie mamą. Jeśli macie propozycję kolejnych zawodów, dajcie mi znać w komentarzu. A ja ogromnie dziękuję marce Vichy za wsparcie dla tego cyklu – to jedne z moich ulubionych postów na blogu!} ^{Temat: Najpiękniejsze salony sukni ślubnych…. Ja jak dotąd, przyznaję, nigdzie nie czułam naprawdę ciepłego podejścia i postawy pełnej zaangażowania w stosunku do mnie jako do klientki. Panie w salonach, które odwiedzałam były uprzejme, życzliwe, niektóre miłe, jednak myślę że kiedy trafię na prawdziwą profesjonalistkę} Aktualności - 29 czerwca 2017 Poszukiwanie wymarzonej sukni ślubnej to nie tylko emocjonująca przygoda, ale też logistyczne wyzwanie. Na rynku dostępne są tysiące modeli w przeróżnych fasonach, kolorach (i budżetach!). Jak z tego ważnego zakupu uczynić dobrą zabawę i nawet po latach mieć pewność, że dokonałyśmy najlepszego wyboru? Oto 7 naszych rad: 1) Internetowy research Zanim wyruszysz na poszukiwania sprawdź co w danym sezonie oferują salony. Pomoże Ci to nie tylko zdobyć ogólne rozeznanie, ale też ustalić punkt wspólny pomiędzy Twoimi oczekiwaniami, a realną dostępnością. Pomyśl, czy chcesz iść za trendami (obecnie suknie z przezroczystościami, w kolorze cielistym), czy wolisz postawić na klasykę. To zawęzi pole poszukiwań i ułatwi późniejsze podejmowanie decyzji. 2) Ustalenie budżetu Bez dokładnego przemyślenia kwoty, którą jesteś skłonna wydać na suknię ślubną nawet nie wychodź z domu! Dlaczego? Bo takie decyzje trzeba podejmować w zupełniej przytomności umysłu 😉 Rozważ jaką kwotę jesteś gotowa wydać, ile może wynieść ewentualny margines błędu i szukaj w swoim zakresie. Pamiętaj, że górna granica cenowa nie istnieje i możesz narazić się na niepotrzebne rozczarowania, jeśli Twój wzrok podąży tylko w stronę izraelskich, czy amerykańskich projektantów. Ta suknia ma dać Ci przede wszystkim radość i gwarantujemy, że może tak być bez względu na to jakim budżetem dysponujesz! Grunt to po prostu nie rozpraszać się tym co jest poza zasięgiem. 3) Umówienie się w salonie To bardzo ważny i często pomijany punkt. Zadbaj, by Twoja wizyta w salonie miała oprawę na którą zasługujesz, a to właśnie daje Ci umówienie się na konkretną datę i godzinę. Masz wtedy pewność, że stylistki będą do Twojej dyspozycji, przymierzalnia będzie wolna, a personel poświęci Ci tyle czasu i uwagi, żebyś poczuła się naprawdę rozpieszczona. To jedyny taki zakup w życiu i jesteś tego warta! 4) Mocne i słabe cechy Od razu mówimy: nie zmierzysz wszystkich sukien ślubnych. Właśnie z tego względu zastanów się jakie atuty swojej sylwetki chcesz wyeksponować – być może będzie to fantastyczny dekolt, piękne plecy lub długie nogi? Podobnie w drugą stronę – miej na uwadze mankamenty swojej figury i spójrz na siebie odrobinę krytycznym okiem. Co naprawdę wymaga zasłonięcia? Czy uda mi się schudnąć 30kg, by ta suknia wyglądała dobrze? Mierz siły na zamiary. 5) Styl uroczystości Są różne style, oczekiwania i gusta. Jeśli zdecydowałaś się na ślub na plaży to pewnie nie dlatego, by jechać na nią karocą w wielkiem princessie. Podobnie jeśli Twój ślub odbędzie się na zamku to też raczej nie będzie towarzyszyła Ci stylizacja „beach wedding look”. Pomyśl jak chcesz być odbierana tego dnia: jak księżniczka, romantyczna rusałka, a może seksowna gwiazda? 6) Inspiracje Wszystko o czym piszemy sprowadza się do poszukiwania inspiracji – i super, jeśli będziesz je mieć! Mimo wszystko jednak zaufaj osobom, które pracują w salonach, zmierz zaproponowane przez nie suknie. Historia dziesiątek panien młodych pokazuje, że najczęściej wybieramy suknie o których nigdy nie myślałyśmy 😉 7) Osoby towarzyszące Wiemy, że chciałabyś, by na Twój widok rozpłakało się 12 druhen i mama. W rzeczywistości jednak – na etapie poszukiwań – warto mieć przy sobie jedną, zaufaną osobę i przede wszystkim słuchać siebie. To Twój dzień i Twoja suknia. Im większy sztab doradców tym więcej wątpliwości i napięcia Salon Sukien Ślubnych ul.Kościelna 3, Ostrów Wielkopolski. 2,871 likes · 15 talking about this · 25 were here. Suknie Ślubne Ostrów Wlkp.

Salon sukien ślubnych od dawna uznawany jest za sprawdzony pomysł na biznes, który po prostu musi okazać się sukcesem. Czy rzeczywiście, jest dobry pomysł dla każdego, komu marzy się własna firma? Teoretycznie salon może poprowadzić każdy, kto dysponuje odpowiednim zastrzykiem gotówki oraz posiada lokal pozwalający efektownie prezentować oferowane klientkom suknie? Przyjrzyjmy się. Tekst Krystyna Paszkowska Teoretycznie salon sukien ślubnych nie wymaga od właściciela jakiegoś specjalnego przygotowania. Ważne, aby mieć do dyspozycji lokal o odpowiedniej powierzchni oraz w miejscu szczególnie chętnie uczęszczanym przez potencjalne klientki. Żeby ruszyć z działalnością trzeba również wcześniej podpisać umowę z jednym z dystrybutorów sukien ślubnych. To znaczy, że wcześniej musimy mieć zrobione rozeznanie, jakie marki są najbardziej poszukiwane, gdzie je można zdobyć i z jakimi kosztami to się wiąże. Tylko na kilkanaście sukien, które będą eksponowane w naszym salonie potrzeba będzie około 45-65 tys. zł. Ślubny biznes kwitnie: fakt czy mit Utarło się, że to świetnie prosperujący biznes. Czy jednak tak jest? Niekoniecznie, a właściwie kwitnie tylko w przypadku jeżeli właściciel doskonale zna specyfikę tej działalności gospodarczej. Najlepiej jeśli sam pracował w salonie co najmniej przez kilka lat. Trzeba pamiętać również o tym, że coraz mniej par staje na ślubnym kobiercu, a to znaczy, że chętnych na nasze sukienki wcale nie jest tak dużo. Jeżeli więc planujesz lokalizację w co najmniej średniej wielkiej wielkości mieście, gdzie nie ma zbyt dużej konkurencji, to jest szansa, że nasz biznes się utrzyma. Oczywiście przy założeniu, że jest to miasto, gmina rozwojowa, gdzie mieszka duża grupa młodych osób –potencjalnych klientów naszego salonu. Warto też pamiętać, że nie wystarczy sam fakt otwarcia salonu żeby przyszły do nas rzesze klientek. Aby tak się stało, to nasza ekspozycja musi być szczególnie atrakcyjna. Tu kłania się nasze poczucie dobrego smaku, umiejętność komponowania elementów ekspozycji wystawowej. Jeżeli postawimy tylko na sprzedać gotowych sukien, czy też stylowych dodatków, akcesoria ślubnych, to może to okazać się zbyt nikłą ofertą, aby sukces był w pełni zagwarantowany. Oczywiście dużo zależy od nas samych, naszych chęci do pracy, wręcz determinacji. Zanim salon otworzy podwoje Aby sukienki w pełni wyeksponować potrzebne są manekiny, do tego warto również przemyśleć jak powinna wyglądać nasz witryna, czym ma przyciągnąć oko potencjalnych klientek. Dlatego warto na przykład pomyśleć o podświetleniu prezentowanych sukien. Taka wystawa sprawi, że sukienki będą sprawiały wrażenie bajecznych kreacji. A przecież właśnie taki bajkowy wręcz ślub, to najczęściej marzenie młodej dziewczyny. Jeśli jeszcze nasza klientka będzie miała możliwość zobaczyć się w wybranej sukience w dużym stylowym lustrze, to już niemal pełnia zadowolenia i dla właściciela salonu, i dla klientki. Kiedy dopiero startujemy dopiero z działalnością, zawsze liczymy każdą złotówkę, stąd też nie od razu planujemy zatrudnienie pracowników. Pomyśl o ofercie Prowadząc salon sukien ślubnych warto pomyśleć o zatrudnieniu dobrej krawcowej, która sprosta każdemu wyzwaniu w przypadku konieczności, np. zwężenia sukienki, czy też dokonania innych poprawek. Prowadzenie salonu to również wyzwanie dla osoby, która ma bezpośredni kontakt z klientem. Taka osoba musi doskonale znać się na ślubnej modzie, na bieżąco śledzić jej trendy i co szczególnie ważne potrafić doradzić taki fason, który wydobędzie cały urok z potencjalnej panny młodej. A to – trzeba przyznać – wcale nie jest łatwą sprawą. Przygotowując naszą ofertę warto też pomyśleć o kompleksowej usłudze ślubnej, która obejmowałaby nie tylko same suknie ślubne, ale i kreacje na poprawiny czy dla świadkowej. Ważną kwestią jest też pomoc w drukowaniu zaproszeń, czy też nawiązanie współpracy z pracownią florystyczną, która zadba o wystrój kościoła czy sali, w której planowana jest uroczystość weselna. Konieczne inwestycje Wcześniej wspomniałam już o koszcie zakupu sukienek na ekspozycję (45-65 Do tego należy doliczyć: koszt adaptacji lokalu 5000-8000 zł meble 2000-3000 zł manekiny 1000-2000 zł dzierżawa lokalu 1500-2500 zł (w zależności od wielkości i lokalizacji salonu) Łącznie: zł Każdy kto prowadzi salon sukien ślubnych powinien pamiętać, że jest to biznes sezonowy. Bywają miesiące, gdzie ruch będziemy mieli dość spory, w innym jednak klientki będą nas odwiedzały sporadycznie.

Podczas przymiarek to normalne, że tu Ci odstaje, tam się nie układa, a gdzieś indziej spada. Przykładowo wszystkie modele sukien ślubnych w Pronovias w Warszawie są w rozmiarze 42/44, aby dać szansę na przymiarkę Paniom o większym rozmiarze. Niestety powoduje to fakt, że mniejsze dziewczyny jak ja, topią się w sukniach. ^{Wszystkim Przyjaciołom z mojej młodości, z którymi marzyłam, jeździłam na rowerze i bawiłam się w udawanie w piwnicach i sypialniach naszych domów, wcielając się w rolę Mary Tyler Moore albo dziewczyny jednego z braci Osmond. Choć nie widzieliśmy się od kilkudziesięciu lat, nasz wspólny śmiech odbija się nadal echem w moim 1996Heart’s Bend, TennesseePopołudniowy wiatr potargał drzewa oblepione letnią zielenią, przynosząc ze sobą zapach deszczu i popychając ku sobie złowieszcze czarne chmury, przypominające skaliste pasma górskie. Haley, trzymając w ręku wafelek z lodowym czekoladowo-waniliowym zawijasem, spojrzała w niebo i porzuciła rower na skraju parku Gardenia.– Tammy, będzie padać. Pośpiesz się! – Haley zerknęła przez ramię w stronę ich „fortu”, opuszczonego budynku, w którym dawniej mieścił się salon sukien się wiatr i basowy grzmot rozbrzmiał w parku. Haley zadrżała, podkurczając palce stóp w japonkach.– Tammy!– Zaraz! Jeszcze czekam na lody z od samego początku polubiła Tammy, która była najładniejszą dziewczyną w klasie.– To weź zwykłe czekoladowe. – Trzask pioruna przyklasnął propozycji Haley, dorzucając jeszcze liźnięcie błyskawicy dla bardziej dramatycznego efektu.– Ale ja lubię te z polewą.– stojąca przy budce z lodami, wzruszyła tylko ramionami. Z uśmiechem wyciągnęła rękę, kiedy Carter Adams w końcu podał jej gotowe lody przez okienko. Haley nie znosiła Cartera. Przyjaźnił się z jej najstarszym bratem, Aaronem, i za każdym razem, gdy przychodził do ich domu, droczył się z nią i znęcał nad nią, póki nie zaczynała do pokoju wpadała mama: – Haley, na litość boską, bądź cicho. Co tak wrzeszczysz?A czy Aaron kiedyś się za nią wstawił? Albo czy Carter przyznał się, że się nad nią znęcał? Oczywiście, że nie. Kiedy Haley dorośnie, będzie bronić innych. Pomagać ludziom. Wstawiać się za musi mieć pojęcie o samoobronie, kiedy ma czterech starszych braci. Byli w porządku, ale tylko wtedy, kiedy nie zachowywali się jak chłopcy.– Gdzie chcesz iść? – Tammy usiadła na ławce i kiwnęła na Haley, żeby do niej dołączyła. Jednocześnie ostrożnie zlizywała końcówką języka topniejące waniliowe lody, które wyciekały spod czekoladowej polewy. – Idziemy do ciebie? Możemy pograć w „Mario”.– Nie… już grałyśmy. A poza tym, teraz będzie tam jeden z moich braci. – Haley rzuciła okiem za siebie, na ich fort w starym salonie ślubnym. – A może pójdziemy do ciebie?Haley wolała schludny i cichy dom Easonów. Tammy była jedynaczką; miała więc go całkowicie do swojej dyspozycji, łącznie z własną łazienka! Haley musiała dzielić ją z dwa lata starszym Sethem i cztery lata starszym Willem, dlatego mama mówiła, że to łazienka Jasiów i Małgosi. Ale starczało w niej miejsca tylko dla dwóch Jasiów. Pewnego dnia Haley będzie bronić innych i będzie miała całą łazienkę dla siebie. Koniec kropka.– Twoi bracia są mili.– Mili? Pomieszkaj z nimi, a zobaczysz. – Haley zmarszczyła nos. – Są głośni i brzydko pachną. I to ich głowami zagrzmiało i spadło kilka kropel deszczu. W koszyku zawieszonym na rowerze Tammy zapiszczał pager.– To mama – powiedziała, walcząc z topniejącymi lodami, spływającymi po serwetce, w której trzymała wafelek. Sięgnęła po pager. – trójka. Trójka oznaczała: „Uważaj na siebie”. Z reguły pani Eason wysyłała jedynkę, która oznaczała: „Wracaj do domu”.Nad rozległym parkiem w centrum miasta i głównym placem Heart’s Bend zapadła ciemność. Wiatr przygnał ciężkie krople deszczu, a granatowe niebo nagle przeszyte zostało ostrzem poczuła dreszcze. – Schowajmy się lepiej w jakimś bezpiecznym miejscu. Mama będzie mnie później wypytywać.– Chcesz pójść do fortu? – Haley machnęła ręką, wskazując na opuszczony gdyby na jej sygnał niebiosa rozwarły się, wylewając z siebie hektolitry deszczu. Tammy upuściła lody; krzycząc i śmiejąc się porwała swój rower z chodnika.– Chodźmy!– Czekaj na mnie. – Haley, nadal trzymając wafelek w dłoni, wskoczyła na rower i popedałowała, ile sił w nogach, wzdłuż First Avenue. – Juhuuuuuuu! – pochyliła głowę, starając się osłonić przed kłującymi kroplami deszczu, które chłodziły jej rozgrzaną, lepką przez ulicę na czerwonym świetle i wjechała na krawężnik Blossom Street. Porzuciwszy rower w cieniu starego dębu, musnęła dłonią zwisający bluszcz i pognała za Tammy w kierunku werandy na tyłach zderzały się ze sobą, wypowiadając sobie wojnę, wymachując świetlnymi mieczami i skrapiając Heart’s Bend bitewnym potem. Dziewczęta wbiegły na werandę i padły jak długie na drewnianą zerwała się na równe nogi i zawisła na drzwiach, zahaczywszy przedramię o wątłą ramę drzwi z moskitierą.– Cha, cha, cha, teraz nas nie dopadniecie!– Chodź już, wejdźmy do środka! – Tammy w wiadomy sobie sposób poszarpała gałkę, poluzowując zamek tylnych drzwi, i wślizgnęła się do weszła za nią, zatrzymując się przy pomieszczeniu, które mama nazwałaby pokojem kredensowym. Gdy strzepnęła deszcz ze swoich prostych blond włosów, poczuła, że ogarnął ją spokój, który panował w sklepie. Mówił coś do Haley, coś, czego nie rozumiała, ale zdecydowanie czuła. Tak jak zawsze miała wrażenie, jakby znalazła się w nazywał to szóstym zmysłem. Cokolwiek to znaczyło. Haley wiedziała, że istnieje czas, przestrzeń i jeszcze coś, co jest poza widzialnym światem. Ta świadomość była elektryzująca. I jednocześnie przerażająca.– Patrz, nie chce się odczepić. – Tammy, śmiejąc się, machała dłonią przed twarzą Haley, starając się strzepnąć kawałek białej serwetki, który przykleił się do jej oderwała serwetkę od dłoni przyjaciółki i wcisnęła ją do kieszeni. Nie chciała tu śmiecić – w przeciwieństwie do tych, którzy próbowali otworzyć biznes w tym miejscu po zamknięciu salonu sukien ślubnych. Szkoda, straszna szkoda, że ludzie nie potrafili uszanować tego miejsca i wszystkiego, co ono miała dopiero dziesięć lat, ale znała już historie panien młodych, które przewinęły się przez ten sklep, opowieści o pannie Corze i o tym, ile dobrego ona zrobiła. Temu miejscu należał się szacunek.– Pobawmy się w panny młode. – Tammy wbiegła po szerokich, ciężkich schodach. Rzeźbiona i wijąca się poręcz przywodziła Haley na myśl wielki pałac. Tym właśnie był dawniej ten sklep dla Heart’s Bend i dla dziewcząt, które wychodziły za mąż. – Haley, tym razem ty będziesz panną młodą. Stań… tam i zejdź po schodach.– Na antresoli?– Tak, właśnie tam. – Tammy zlizała czekoladę z palców, po czym wytarła dłoń w szorty. – Przypomnij mi, skąd ty wiesz, że to się tak nazywa?– Mama o tym wspomniała, jak oglądałyśmy jakiś dokument. – Haley udała, że chrapie. Mama miała bzika na punkcie edukacji; wszystko, co robiła rodzina Morganów, musiało mieć walory „edukacyjne”. Do pewnego czasu nawet prezenty na Boże Narodzenie. Na szczęście tata położył kres obsesji mamy w czasie była lekarzem, a tata inżynierem. Siedzieli do późna w pracy, dlatego zatrudniali pokojówko-kucharkę Hildę i nianię Tess. Były w porządku, choć nieco zrzędliwe. Gdy Haley niedawno poprosiła, żeby któraś z nich pomogła jej upiec ciasto, wyrzuciły ją z domu.– Idź popływaj. W ogrodzie macie wielki basen, a wszyscy siedzicie w domu. Skandal, po prostu skandal. Za moich czasów…Opowieści Hildy o „jej czasach” zawsze sprawiały, że Haley i jej bracia wyparowywali z domu w wyglądała codzienność w domu Morganów. Tata i mama wracali każdego wieczoru na wspólną kolację, bo mama wyznawała zasadę, że członkowie rodziny powinni jadać razem. Ale przy posiłku musieli rozmawiać o czymś mądrym. Mama stale powtarzała: „Edukacja to podstawa”.Ale czy tylko? Równie ważne były noworoczne postanowienia. Kolejny straszak mamy. W sylwestrowy wieczór każdy musiał wyznaczyć sobie jakiś cel na kolejny rok. Zmuszała wszystkich, aby usiedli, zastanowili się i zapisali na kartce, co chcą osiągnąć. Tata jej przyklaskiwał. Więc nie można było się już z tego trzy ostatnie lata celem Haley było „dostać szczeniaka”. Ale jak dotąd nie miała ani jednego. Po co było to wyznaczanie celu, skoro rodzice nie pomagali jej go osiągnąć?– To jesteś tą panną młodą czy nie? – zapytała Tammy. – Ja byłam ostatnio. Teraz moja kolej, żeby być wbiegła po schodach. Wolałaby być właścicielką. – Dobra, ale za kogo wychodzę?– A za kogo chcesz?– Za nikogo. Mówiłam ci, chłopcy skrzywiła się. – To udawaj, że nie śmierdzą. To za kogo? – Pokręciła gałką drzwi do magazynu pod mansardowym oknem. Lubiły udawać, że w środku ukryte są suknie drzwi, jak zawsze, były do głowy przychodził tylko jeden chłopak, który nie działał jej na nerwy. Zerknęła na swoją przyjaciółkę stojącą w strumieniu światła wpadającego przez okna na antresoli. – To może za Cole’a Dannera?– Za Cole’a? – Tammy westchnęła ciężko, patrząc na nią z dezaprobatą i opierając rękę na biodrze. – On jest mój.– Ojej, przecież nie chcę go tak naprawdę. Tylko na niby. Jest najprzystojniejszy w klasie i z tego, co wiem, to najmniej śmierdzi.– Dobrze, skoro tylko na niby, to się zgadzam. Ale jak dorośniemy, to ja go zaklepuję.– Cole’a? A weź go sobie. Ja wyjdę za mąż dopiero, gdy już będę naprawdę stara. Gdy będę miała jakieś trzydzieści, a może nawet czterdzieści roześmiała się. – Ale obiecujesz, że będziesz moją druhną?– Obiecuję! – Haley dla swojej najlepszej przyjaciółki zrobiłaby ich głowami nadal słychać było odgłosy burzy. Ale ściany starego salonu ślubnego trwały Haley ze strony taty i jej przyjaciółka, pani Peabody, kupiły tu kiedyś swoje suknie ślubne. Mama poznała tatę – wówczas studenta politechniki – w Bostonie, podczas swoich studiów medycznych. Pobrali się w urzędzie. W przeciwnym razie mama także kupiłaby swoją suknię ślubną u panny tak Haley to sobie wyobrażała. Choć miała dopiero dziesięć lat, była bardzo przywiązana do i mama przeprowadzili się z powrotem do Heart’s Bend, kiedy Haley miała dwa lata. Chcieli być bliżej rodziny i uciec przed zimnem. Mama założyła tu swoją klinikę medycyny sportowej. Z tego, co Haley widziała, była całkiem sławna. Zjeżdżali się do niej sportowcy z różnych stron.– Musisz mieć welon. – Tammy chwyciła kawałek starej gazety, wygładziła go na podłodze i położyła na głowie śmiała się, robiąc uniki tak, że biało-czarny welon ciągle spadał jej z głowy. – Jeśli wrócę do domu z wszami, mama wpadnie w furię. – Przesunęła się nieco w stronę dwupiętrowych schodów. – Chodź, pomyszkujemy na górze. Może znajdziemy coś, co się nam piętro było strasznie zagracone; zastawione pudłami i starym sprzętem komputerowym. Tapety odłaziły ze ścian, podłoga była pokryta gnijącą wykładziną, a łazienka w wzdrygnęła się. – Ciarki mnie przechodzą. Wróćmy na Haley dostrzegła, że coś wystaje zza krawędzi wykładziny. Pochyliła się i opuszkami palców delikatnie wyciągnęła czarno-białą przykucnęła obok niej. – Hej, to jest panna Cora. Widziałam jej zdjęcie w gazecie.– Wiem. Pamiętam. – Haley spojrzała w górę, w stronę zawilgoconego mieszkania. – Myślisz, że tam mieszkała?– Mam nadzieję, że nie. zapatrzyła się w oczy kobiety, w których kryła się jakaś tajemnica, tęsknota. Dziewczynka poczuła w brzuchu dziwny skurcz. Przeszył ją dreszcz. Znów jej szósty zmysł dawał o sobie znać. Znowu poczuła coś, czego nie mogła zobaczyć.– Zobacz, klamerki. I kawałek tiulu. Z tego zrobimy ci welon. – Tammy trzymała w dłoniach znalezione skarby, stojąc przy regale na książki.– Udawajmy po prostu, że mam sukienkę i welon. – Haley nadal wpatrywała się w twarz ze zdjęcia. Panna Cora nie była zbyt ładna, ale miała życzliwą twarz i staromodną fryzurę, jak te na fotografiach babci. Z jej oczu biła ciekawość. I smutek. Tak, zdecydowanie o niej tyle dobrych rzeczy. Czy lubiła prowadzić salon sukien ślubnych? Czy – tak jak Haley – miała dużo braci? To na pewno jest powód do smutku. Czy była jedynaczką, tak jak Tammy?– Hal, chodź już, zanim mama każe mi wracać do grzmot jakby potwierdził wolę Tammy. Haley wcisnęła więc zdjęcie do kieszeni spodenek i zbiegła na dół.– Zmieniłam zdanie. Ty będziesz panną młodą. A ja będę właścicielką sklepu, panną Corą.– Panną Corą?– A czemu nie? Tak na niby. A skoro Cole ma być panem młodym, to lepiej, żebyś ty była panną młodą. Wyjdziesz za niego szybciej, niż ja kiedykolwiek wyjdę za wróciły na antresolę, Haley szybko weszła w swoją rolę, zbiegając po schodach do holu. – Och, dzień dobry, pani Eason. Pani córka właśnie przymierza welon. – Udała, że otwiera frontowe drzwi, które w rzeczywistości były zamknięte na cztery spusty. – Proszę z gracją przeszła się po antresoli, a potem powoli zaczęła schodzić po schodach, mrucząc marsz weselny. Haley zdmuchnęła sobie grzywkę z czoła. Rozgrzane powietrze w salonie sprawiało, że się pociła, a kurz oblepiał jej skórę.– Pani Eason, czyż ona nie jest piękna? – Haley przeskoczyła nieistniejącą linię i przyciskając dłonie do policzków, weszła w rolę matki Tammy. – Och, zaraz się rozpłaczę. Zaraz się rozpłaczę. – Powachlowała twarz dłońmi. – Kochanie, wyglądasz wprost przepięknie. Przecudownie…Tammy uformowała na głowie swój gazetowy welon, uniosła spódnicę nieistniejącej sukni i zaczęła szczebiotać, jak to nie może się już doczekać, by wyjść za Cole’a tylko to powiedziała, trzasnął piorun. Tak głośno i odważnie, że aż zatrzęsły się szyby w oknach. Tammy ze strachu padła w ramiona na podłogę, zataczając się ze śmiechu, rozkładając ręce na drewnianej, zniszczonej podłodze. Po chwili zapadła cisza, a Haley wpatrzyła się w wysoki sufit.– Może pewnego dnia kupimy ten sklep? – Wzięła Tammy za rękę. – Pójdziemy do college’u, a potem może wstąpimy do piechoty morskiej czy coś w tym stylu…– Piechota morska? Ja tam nie idę do żadnej piechoty – zaprotestowała Tammy. – Ale mogę poprowadzić z tobą ten sklep.– Tylko najpierw pozwiedzamy różne miejsca, poznamy ludzi, pojedziemy na Hawaje i dopiero potem kupimy sobie sklep.– Przyjaciółki na zawsze. – Tammy zahaczyła swój mały palec o palec Haley.– Przyjaciółki na zawsze.– Kiedyś tu wrócimy i salon będzie należał do nas.– Obiecuję.– błyskawicy znów złożyło pocałunek na frontowych oknach. Haley zerwała się i zaczęła biegać po sklepie, wrzeszcząc i uciekając przed Tammy, która próbowała ją najlepsze przyjaciółki zawsze mają wspólne marzenia. Chociaż marzenia mają kiedyś swój kres…Ale przyjaźń nigdy nie ustaje. A danego słowa nigdy się nie 1930Heart’s Bend, TennesseeTen poranek na pierwszy rzut oka nie różnił się niczym od innych. Cora poszła na tyły budynku, otworzyła kluczem drzwi do sklepu i jednym pstryknięciem włączyła dziś promienie wiosennego słońca przedzierające się przez korony drzew obudziły w niej nadzieję. Wzmagały to będzie zawiesiła sweter i kapelusz na haczykach w holu i weszła do małego salonu. Stanęła przy najbliższym oknie i odsunęła koronkową firankę. Jej wzrok powędrował w kierunku widocznej między drzewami rzeki Cumberland. Marzyła, by go dziś uwielbiała zapachy zieleni i kwitnących gardenii, tęskniła za panoramą rzeki niezasłoniętą wiosennym listowiem. Dzięki położeniu salonu na wzniesieniu z jego okien zimą rozciągał się widok sięgający wielu kilometrów. Zimowe dni, choć mroźne i szare, dzięki spustoszeniu, które czyniły roślinom, otwierały perspektywę na całą końcu przyszła wiosna… w przeciwieństwie do niego. Cora nie mogła się doczekać, by kątem oka zobaczyć go, jak maszeruje na swoich długich i szczupłych nogach od strony portu, śmiało wkracza w alejkę, wypełniając ją swoją szeroką posturą, burzą splątanych wokół twarzy blond włosów, w białej koszuli z podwiniętymi rękawami opinającymi jego muskularne wróć dziś do mnie.– Cora, to ty? – Z zamyślenia wyrwał ją huk zatrzaskujących się drzwi na tyłach sklepu.– Tu jestem. – Odelia, krawcowa i asystentka Cory, weszła, wpuszczając do sklepu powiew zimnego powietrza i roztaczając wokół siebie zapach cynamonu.– Przepraszam za spóźnienie. Czekałam, „aż mi się upiecze”. – Zaśmiała się, poprawiając ubrania, które trzymała w ręku. – „Aż mi się upiecze”… chodzi o bułeczki, rozumiesz? A niech mnie, powinnam występować w wodewilu. A tak naprawdę, to ten mój stary rzęch nie chciał odpalić, więc Lloyd musiał przywieźć mnie zajrzała jej przez ramię. – Mmm, pachną bosko. Nie ma pośpiechu. Wszyscy będą dopiero za godzinę. Mama jest już w drodze.– To dobrze. Twoja mama jest najlepszą hostessą. – Odelia zaniosła gorące bułeczki do pokoju kredensowego na parterze, gdzie mama trzymała serwis herbaciany i kawowy wraz z wypiekami z piekarni Havenów. Będzie musiała taktownie potraktować bułeczki Odelii. – Nawet twoja ciocia Jane skapitulowała i uznała wyższość pani Esmé jako hostessy. A teraz zostawię cię na chwilę i przyniosę resztę sukienek z wozu. Lloyd musi wracać, bo ma robotę na farmie i nie lubi, jak go zatrzymuję.– Pomogę ci. – Cora zeszła za Odelią po schodach, prosto na Blossom Street. – Dzień dobry, Lloyd.– Dzień dobry, Coro – Kiwnął głową w jej kierunku, a potem nasunął kapelusz na oczy i wręczył jej kilka sukni z wieszakami. – Mam robotę.– Już dobrze, dobrze. A jak myślisz, co my tu robimy cały dzień, gramy w pchełki? – Odelia oparła stopę o koło wozu i wspięła się, by odebrać suknie od swojego męża. – Nie przyciskaj ich tak do siebie, bo będą śmierdzieć końmi i świniami.– Odelio, możesz mi je podać. – Cora wyciągnęła ręce po kolejne trzy ta kobieta była zdolną krawcową i filarem salonu, pozostawała dla Cory zagadką. W połowie Irlandka, w połowie Indianka z plemienia Cherokee, pracowała ciężko jak koń pociągowy, a jednak miała gładką brązową skórę, która odejmowała jej lat. Mama dawała sobie rękę uciąć, że Odelia ma pod rozładowały suknie, Lloyd odjechał. Na odchodnym Odelia zawołała: – Przyjedź po mnie później, stary łysku, albo nie dostaniesz kolacji.– Przypomnij mi, jak długo jesteście małżeństwem? – zapytała Cora, podążając za swoją asystentką. Ciotka Jane ją znalazła. Zatrudniła ją w 1890 roku, kiedy po raz pierwszy otwarto salon.– Od czasów chrystusowych – odpowiedziała, przyglądając się jednej z białych atłasowych sukni. – Powieszę Lloyda, jeśli od tego jego starego koca coś się w promieniach słońca wpadających przez okna antresoli suknie wyglądały na nieskalane. Ich białe spódnice migotały, czyste i piękne. Nikt w Heart’s Bend nie potrafił tak sprawnie operować igłą i maszyną do szycia jak Odelia.– Przygotuję ekspozycję. – Cora ruszyła w dół po schodach. Wspaniała klatka schodowa z rzeźbionymi, błyszczącymi drewnianymi tralkami dzieliła sklep na dwie części: okazały salon po lewej stronie i mały salon po pokój Cora wystylizowała na salon w hollywoodzkim stylu, inspirując się filmami i czasopismami. Drewnianą podłogę wyłożyła pluszowym dywanem, a ściany tapetą w odważny świetle padającym z frontowego okna wystawowego ustawiła ozdobne krzesła wokół długiej, bogato rzeźbionej sofy z polerowanego drewna, obitej złotym, zdobionym materiałem. To tu sadzała swoje klientki wraz z ich matkami, babkami, siostrami, kuzynkami, przyjaciółkami, ciotkami i siostrzenicami. Tu czekały, aby ujrzeć pannę młodą, schodzącą po schodach w swojej sukni jeśli takie było życzenie panny młodej, po schodach schodziły razem z nią jej druhny, które prezentowały sukienki wizytowe. Raz na jakiś czas również ojcowie podnosili wrzawę, aby włączyć ich do towarzystwa. W końcu czyż to nie oni regulowali rachunki?W gablotkach w małym salonie klientki mogły znaleźć szeroki wybór welonów, rękawiczek, torebek, kopertówek, pończoch i wszystkiego, czego tylko dusza mogła zapragnąć. Na manekinach prezentowane były suknie ślubne oraz kreacje dla panny młodej na podróż poślubną. Nie brakowało także skromnej przystanęła na szczycie schodów. Co właściwie miała zrobić? Ach tak, wystawki w gablotach. I pobiec do piekarni po ciastka. Zamarła jednak przy drzwiach wejściowych, zerkając przez grawerowane szkło i nie będąc w stanie uspokoić burzy w swoim sercu. Mieszaniny pełnego napięcia wyczekiwania i gdzie jesteś?W swoim ostatnim liście pisał, że tej wiosny będzie pływał po rzece Cumberland. „Wypatruj mnie w marcu”. Był już jednak pierwszy tydzień kwietnia. Derenie już dawno zakwitły w parku Gardenia i wzdłuż First się, że został ranny albo podupadł na zdrowiu. Albo, co gorsze, jego łódź natrafiła na przeszkodę, zaczęła tonąć, a wartki prąd uwięził go pod powierzchnią wody.– A od kiedy to mamy czas na wystawanie przy oknie?Cora odwróciła się i zobaczyła swoją matkę, jak przechodzi przez mały salon, przyklepując włosy ręką i wygładzając przód spódnicy. – Sprawdzałam tylko temperaturę. – Cora zastukała palcem w chłodne szkło termometru. Szczęśliwy zbieg okoliczności.– Sprawdzasz temperaturę czy patrzysz na rzekę?Mama lubiła myśleć, że Cora nie ma przed nią tajemnic. Była przekonana, że potrafi wszystko z niej wyczytać.– Zanim pójdę do piekarni, ułożę towar w gablotkach. Czy mogłabyś otworzyć górne okna i wpuścić trochę świeżego powietrza? Kiedy przyjadą Dunlapowie, zrobi się duszno. Stawią się liczną grupą.– Wiesz dobrze, Coro, że wypatrywanie go przez okno nie przyspieszy jego przyjazdu. I nie zamieni go w mężczyznę, który dotrzymuje danego słowa. – Mama otworzyła okno obok drzwi.– Jesteś niesprawiedliwa. On dotrzymuje słowa.– Jeśli masz na myśli, że zmienia dane ci słowo, kiedy tylko mu się podoba, a potem wmawia ci, że tak musi być, to tak, zgodzę się z tobą. Wspominałaś coś o piekarni? W pokoju kredensowym widziałam tylko cynamonowe bułeczki Odelii.– Tak, gdy skończę przygotowywać wystawki w gablotkach, pójdę do piekarni Havensów. Zaparzyłabyś kawę i herbatę na pięć minut przed przyjściem Dunlopów?– Pomagałam w tym sklepie, zanim przyszłaś na świat. Wiem, kiedy zacząć przygotowywać kawę i herbatę. Nie wiem tylko, co mam zrobić z bułeczkami Odelii. Przysięgam, że ta kobieta potrafi z kępy suchej trawy uszyć piękną suknię, ale jej wypieki pozostawiają wiele do życzenia. Nic dziwnego, że Lloyd nigdy się nie stłumiła śmiech. – Ciii, mamo. Jeszcze cię usłyszy. Ale nie zaprzeczysz, że pachną wspaniale.– To prawda, ale już jej mówiłam, że jej słodkie bułeczki są twarde jak kamień. – Matka ruszyła w stronę schodów. – Prawda, Odelio?– Co takiego, Esmé?– Że na twoich wypiekach można sobie zęby połamać.– Powtarzasz mi to już od dwudziestu lat, a proszę, Lloydowi jak dotąd nic się nie stało.– Tylko, że on nigdy się nie uśmiecha. – Mama obróciła się do Cory i zakrywając usta dłonią, wyszeptała: – Bo już dawno nie ma zębów.– Mamo, przestań. – Cora stłumiła śmiech. – Nie tak mnie wychowałaś. Zachowuj się jak dobra chrześcijanka.– Ale mówienie prawdy to główna cecha dobrego chrześcijanina. – Matka otworzyła pozostałe okna. W wielkim salonie stojący na podłodze zegar z wahadłem wybił kolejną Cora musi się wziąć w garść. Wyciągnęła z dolnych szuflad głowy manekinów i przystroiła je welonami, układając długie tiule i oplatając je wokół polerowanego drewna. W grube sztuczne włosy kolejnych manekinów wpięła ozdobne na niebieskim aksamitnym materiale poukładała długie, jedwabne rękawiczki z perłowymi guzikami i zestaw perłowej miał gościć dziś ważną klientkę. Pannę Ruth Dunlap z Birmingham, panienkę z wyższych sfer. Salon sukien ślubnych wiele zawdzięczał jej rodzinie. Jej matka, pani Laurel Schroder Dunlap, urodzona i wychowana w Heart’s Bend, kupiła swoją suknię i wyprawę ślubną u cioci Jane w 1905 roku. Zapewne spodziewała się, że jej córka zostanie przyjęta po królewsku. I tak miało się Scott nauczyła się wszystkiego, co wiedziała o modzie ślubnej, w Mediolanie i Paryżu pod koniec lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku i przywiozła tę wiedzę do rodzinnego Tennessee, gdy zmarła jej mama, babcia Scott. Kobiety z Heart’s Bend – żony farmerów, ludzi gór, o różnym kolorze skóry i byłe niewolnice – nigdy wcześniej nie widziały cudów, które ciotka Jane przywiozła ze sobą do dały się uwieść. Elegancja ciotki Jane sprawiła, że małomiasteczkowy sklep stał się legendą w samym środku Tennessee i w północnej Alabamie, dając początek niezwykłej lokalnej tradycji i stając się oczkiem w głowie mieszkańców Heart’s Bend.– Coro, wiem, że nie lubisz, jak wciskam nos w nie swoje sprawy… – zagadnęła mama, wracając do małego salonu – ale…– Masz rację, nie lubię. Nie jestem już dzieckiem. – Cora sprawdziła ostatnią gablotkę. Wszystko wydawało się w mamie uśmiech i ruszyła w kierunku antresoli, na której stało jej biurko. Przerzuciła papiery, odsuwając na bok duże pudło z listami. Zajmie się tym jutro, kiedy pani Dunlap wróci już do ruszyła za nią.– O to właśnie chodzi, że nie jesteś już dzieckiem. – Matka oparła się o krawędź biurka i pochyliła się nad Corą. – Kochanie, masz już trzydzieści lat. Ja w twoim wieku miałam już męża, dwójkę dzieci, a zanim skończyłam dwadzieścia osiem lat, zdążyłam zostać przewodniczącą Stowarzyszenia Równości na Rzecz Prawa Wyborczego w stanie Tennessee.– Coro, czy chciałabyś wybrać wcześniej jakiś welon dla panny Dunlap? – Odelia wychyliła się z szerokiego i długiego zaplecza. – Myślę też, że do jej sukni pasowałyby rękawiczki.– Ułożyłam welony i rękawiczki w gablotach w małym salonie. Będzie mogła sama coś wybrać podczas przymiarki Jane nie oszczędzała, zlecając architektowi z Nashville, Hugh Cathcartowi Thompsonowi, zaprojektowanie tego miejsca. Był to przykład architektury najwyższej gdzie można pracować i żyć. Ciotka Jane mieszkała nad swoim ukochanym sklepem przez trzydzieści lat, jednak Cora jeszcze się tam nie wprowadziła.– A co z sukienką na podróż poślubną? Coś niezobowiązującego? Mamy próbki z dzianinowej kolekcji Elsy Schiaparelli.– Tak, oczywiście. Wybierze sama. Możemy zamówić wszystko, co tylko będzie chciała. Dzianina jest nadal lubiła styl Schiaparelli. Projektantka miała świadomość, że kobiety są normalnymi ludźmi i potrzebują ubrań, w których będą mogły pracować.– Odelio, wesprzyj mnie. Powiedz Corze, żeby nie zamykała swojego serca. – Mama pogładziła ciemne włosy Cory. – Tylko o to proszę. Umów się z innym mężczyzną. Nie stój ciągle przy oknie, czekając wiecznie na tego swojego kapitana. Prowadzisz salon sukien ślubnych, a sama nie byłaś jeszcze panną młodą.– Dziękuję ci, mamo. Bez ciebie bym tego nie zauważyła. – Wszyscy w miasteczku rozmiarów Heart’s Bend zdążyli już się zorientować, że trzydziestoletnia właścicielka sklepu z sukniami ślubnymi nie jest zamężna. – Czy to nie ty zawsze mi powtarzałaś, że trzeba słuchać głosu serca?– Tak, ale nie spodziewałam się, że zaprowadzi cię to w ślepy zaułek. – Matka ruszyła w dół po schodach. – Dobrze, już nic nie mówię. Nie chcę, żeby Dunlapowie widzieli cię taką przygnębioną. Mam pójść po ciasteczka? Mam jeszcze czas, zanim zabiorę się za parzenie kawy i herbaty.– Nie, mamo. Mówiłam już, że ja pójdę. – Potrzebowała ucieczki, świeżego powietrza, przechadzki, by przewietrzyć głowę, przez chwilę rozmarzyć się, że on jest przy niej, uciec od wiecznie wtrącającej się cztery lata ich romantycznej znajomości Rufus St. Claire nigdy jej nie okłamał. Nigdy. Spóźniał się, spowalniany rozkładem kursów statków i prawami natury, które narzucała rzeka, ale zawsze dotrzymywał słowa i w końcu zjawiał się, krocząc First Avenue z szelmowskim uśmiechem, ramionami uginającymi się pod ciężarem prezentów i z pocałunkami, jeszcze słodszymi i bardziej namiętnymi niż przysuwał swoje jedwabiście gładkie usta do jej ucha i szeptał: Pewnego dnia za mnie wyjdziesz. Cora, drżąc na całym ciele, opadła na krzesło. Tęsknota za nim niemal sprawiała jej fizyczny ból. Aż do dzisiaj, przez całą zimę i wiosnę, miała się dobrze, karmiąc się jego listami. Nadszedł jednak kwiecień, a mężczyzna, którego kochała, nadal się nie z antresoli, na której ścianach wisiały trzy owalne lustra oprawione w czereśniowe drewno, gdzie ubierano i przystrajano dziewczęta, Cora w ogóle nie czuła się jak jedna z panien młodych, którym tak uwielbiała usługiwać. A tak bardzo chciała być na ich była małą dziewczynką, marzyła o swoim wyjątkowym dniu w salonie. O tym, żeby zejść po wspaniałych schodach przy akompaniamencie ochów i achów mamy i Odelii oraz swojej przyszłej teściowej – jeśli nadal żyła – jej rodziny i słodką herbatę i skubała maślane ciasteczko z cukrową posypką, nie mogąc doczekać się szczęścia, jakie przyniesie jej dzień z poczuciem, że jest pospolita, stara, że los o niej zapomniał. Ale on obiecał. I póki nic nie wskazywało na to, by mu nie wierzyć, szła za głosem serca i czekała.– Esmé, pomóż mi – powiedziała Odelia, wskazując na manekin. Usiłowała ubrać go w suknię, którą panna Dunlap wybrała podczas swojego pierwszego pobytu w salonie miesiąc temu. Jej wybór padł na suknię z szablonu czasopisma „Butterick”, więc Odelia użyła swoich czekała na chwilę, w której Ruth po raz pierwszy spojrzy na swoją suknię. Uwielbiała patrzeć wtedy na twarz panny młodej, która zawsze zdradzała jej myśli. To się dzieje naprawdę. Wychodzę za zegar wybił ósmą trzydzieści, Cora poprawiła poduszki na sofie w dużym salonie i upewniła się, że okna są odsłonięte. Sklep był gotowy na przyjęcie klientek.– Panna Dunlap padnie, jak to zobaczy – oznajmiła Cora, idąc w kierunku schodów. – Mamo, Odelio, idę do piekarni. Mamo, przypomnij mi, żebym włączyła gramofon, kiedy przyjadą Dunlapowie. – Ciotka Jane lubiła, gdy panny młode wchodziły do salonu przy akompaniamencie muzyki, Cora zaś chciała podtrzymać tę tradycję. Bo czyż miłość też nie była pieśnią, pieśnią najpiękniejszą ze wszystkich?Cora chwyciła kapelusz i sweter i schyliła głowę, wchodząc do pokoju toaletowego na parterze, aby upiąć kapelusz. Przystanęła na chwilę, wpatrując się w swoje lat. Miała trzydzieści lat. Nie była już dziewczyną. Nie była już nawet młodą kobietą. Ale dojrzałą kobietą, pracującą. Gdzie podziały się te lata? Gdzie podziała się jej młodość?Miała ukochanego w szkole średniej, Randa Davisa. Ale gdy wrócił do domu z wojny, ożenił się z Elizabeth dobrze im życzyła. Tak bardzo rozpaczała po śmierci swojego starszego brata Ernesta juniora w bitwie nad Sommą, że nie miała już siły, by tęsknić za twarz do lustra, delikatnie dotykając kącików oczu, skąd pojedyncza cienka linia znaczyła jej wrażenie, że liczba zawartych małżeństw w latach dwudziestych znacząco wzrosła. Wraz z Odelią i mamą miały pełne ręce roboty. Tylko jakoś nigdy z jej wierzyć, że działo się tak, bo czeka na Rufusa. Dobrze pamiętała chwilę, kiedy go zobaczyła po raz pierwszy… Wkroczył wtedy bez skrępowania do jej sklepu, aby osobiście dostarczyć towar. – Zostawiono to na „Wędrowcu”. Pomyślałem, że doręczę materiał na niej swoje błękitne spojrzenie i nigdy już nie odwrócił wzroku. Bez wahania dała się uwieść. Jego głos przyszpilił jej stopy do podłogi i pomimo wszelkich starań nie mogła wydusić z siebie ani szczęście zjawiła się ciotka Jane, pokazała mu, gdzie ma złożyć bele materiału, i przeprosiła za się od lustra i przygładziła włosy przystrzyżone „na boba”. Nie była piękną kobietą. Mama mawiała, że Cora jest przystojna. Była wysoka i szczupła. Miała sylwetkę nastoletniej dziewczyny, a nie dojrzałej, trzydziestoletniej kobiety. Ale starała się ubierać według najświeższej mody i dawała radę utrzymać swoją szczupłą figurę, nie uciekając się do palenia i stosowania wyszła z salonu głównym wyjściem i ruszyła w stronę centrum Heart’s Bend. Małe, acz bogate miasteczko ukryte w cieniu Nashville tętniło sklepów zamiatali chodniki przed swoimi małymi królestwami, krzycząc do siebie. Była jedną z nie spodziewał się, że w wyniku epidemii malarii pięć lat temu ciotka Jane umrze. Zdaniem władz epidemia została opanowana. Nikt, łącznie z krzepką ciotką Jane, się tego nie – nie bez dumy – przejęła po niej na ulicy przesycone było aromatem pieczonego chleba zmieszanym z kwaśnym odorem końskich odchodów. Rosie, klacz zaprzęgnięta do furmanki z mlekiem, chlastała ogonem gryzące ją minęła Blossom Street, zmierzając dalej First Avenue. Starała się nacieszyć pięknym dniem i zapomnieć o komentarzach mamy. Po drugiej stronie szerokiej alei, tuż przy wejściu do parku Gardenia zauważyła konstabla O’Shannona, który rozmawiał z postawnym mężczyzną w niebieskich obcisłych spodniach wpuszczonych w czarne oficerki i w luźnej koszuli z podwiniętymi rękawami. Wiatr rozwiewał jego złote Rufus! – krzyknęła, przyłożywszy złożone dłonie do ust. Zapomniała o zasadach przyzwoitości, o plotkarzach, którzy właśnie nadstawili uszu. – Kochanie! pobiegła aleją, wymijając przejeżdżający samochód. Kierowca zatrąbił, ale nic ją nie obchodziło. Jej Rufus wzmógł się, gdy tak biegła do niego z sercem przepełnionym poranne przeczucie nie zawiodło jej. Wrócił. Tak, jak mówił. – Rufusie, kochany! Jesteś.} 2dOt.